Na Mistrzostwach Świata w lekkoatletyce Polska zdobyła 6 medali (1 złoty, 2 srebrne i 3 brązowe), co dało nam 11 miejsce w klasyfikacji medalowej. (W klasyfikacji punktowej, w której liczy się 8 pierwszych zawodników, zajęliśmy 8. miejsce). Jest to wynik przyzwoity, a liczba medali niewiele różni się od liczby medali wywalczonych przez naszych lekkoatletów w poprzednich kilku latach na MŚ i Igrzyskach Olimpijskich:
Nie będę się rozpisywać o występach Polaków, bo każdy wie, jakie one były, chciałbym natomiast zwrócić uwagę na niesamowity wyczyn Holenderki Sifan Hassan. W wielkim stylu zdobyła ona złote medale w dwóch bardzo różnych konkurencjach: biegach na 1500 m i 10 km, w dodatku ze znakomitymi czasami. Do tej pory taka sytuacja nigdy się nie zdarzała – ani wśród kobiet, ani wśród mężczyzn. Były podwójne złota na 5 i 10 km, a nawet na 1500 m i 5 km, ale nigdy na 1500 m i 10 km. Ogromny szacunek budzi szczególnie wynik na 1500 m, gdyż Hassan uzyskała go w swym czwartym występie na tych Mistrzostwach, po biegu na 10 km oraz ćwierćfinale i półfinale na 1500 m.
Foto Erik van Leeuwen
Ogólnie, na tychże MŚ w biegach średnich i długich wystąpiło ciekawe zjawisko. Dotychczas na światowych imprezach mistrzowskich często (choć nie zawsze) biegi te rozgrywano w spokojnym tempie, co dawało szanse zdobycia medali zawodnikom dysponującym świetnym finiszem, a niekoniecznie mogącym poszczycić się najlepszymi rekordami. W tym roku takich biegów prawie nie było – i dotyczy to nie tylko finałów Wszyscy starali się biegać bardzo szybko. Marcin Lewandowski, żeby zdobyć brązowy medal, musiał pobić swój, niedawno zresztą ustanowiony rekord Polski. Jeśli ta tendencja utrzyma się na najbliższych IO, to zawodnicy tacy jak Joanna Jóźwik, Sofia Ennaoui czy Adam Kszczot, o ile nie nauczą się biegać cały dystans w mocnym tempie, będą mieć nikłe szanse nie tylko na medal, ale nawet na awans do finału.
