Zespół Luxtorpeda swoją piosenką „Wilki dwa” spopularyzował jedną z indiańskich legend, wedle której w człowieku walczą dwie natury – dobra i zła. Dobro i zło to dwa wilki, z których zwycięża ten, którego karmimy.
W każdym z nas walczą namiętności zła i cnoty piękna. Wygrywa ta ze stron, której szczególnie hołdujemy. Zatem to zło i dobro sami w sobie tworzymy i formułujemy. Dobro i zło. Piękno i brzydota. Pokój i wojna. Radość i smutek.
Są tacy, którzy wybierają konsekwentnie jedno lub drugie, ale są też tacy, którzy – z różnych przyczyn – nie bardzo wiedzą kim chcą i jacy chcą być. Często w tych wyborach pomagają przyjaciele lub rodzina. I to oni wówczas stają beneficjentami tego stanu.
Wilki w naturze chodzą swoimi ścieżkami i jeśli tylko mogą unikają świata ludzi. Ludzie zaś do ludzi lgną i budują wzajemne relacje. Bycie dobrym lub bycie złym to nie tylko nasza sprawa. Z naszego dobra korzystają inni, jak i inni cierpią z powodu naszego zła. My sami, obok nastroju, który stwarzamy sami dla siebie, budujemy go też dla innych. Sąsiedzi, przyjaciele, znajomi i rodzina ulegają sile naszego nastroju. Ludzie smutni są smutni nie tylko „dla siebie”, bo tym smutkiem obdarzają też innych. Ludzie radośni są ambasadorami radości dla innych.
Ludzie podatni na nastroje innych bardzo często ulegają nie swoim nastrojom, a bezwiednie przejmują nastroje innych. Ludzie smutni pogłębiają smutek u innych, ludzie radośni wzmacniają u nich radość i siłę.
Znam takich, którzy prawie codziennie uwielbiają przekazywać złe wiadomości, prezentować nastrój na „nie”. I widzę, jak wielu innych, na zasadzie magnesu, ciągną do nich i ten nastrój na „nie” pogłębiają. Potwornie tam smutno i ciemno.
Teraz, gdy bardzo szybko roznoszą się wiadomości złe, siewcy radości i wytrwałości, nadziei i uśmiechu są bardzo potrzebni – niczym filmowych Siedmiu Wspaniałych, obrońców meksykańskiej wioski przed bandziorami.
