Od czasu do czasu – ale bez specjalnej przesady – lubię sięgnąć po pisma polskiej prawicy. Tak po prostu, zobaczyć co się u nich pisze, jak rozumuje i co rozpala prawicowe głowy. I gdybym miał kiedyś coś wybrać do czytania na stałe z tego kręgu, pewnie sięgałbym po „Do Rzeczy”.
Mam wrażenie, że jakoś spokojniej niż gdzieś indziej tłumaczy się tu pewne zjawiska i językiem na tyle zrozumiałym, że nawet ja pojmuję o co chodzi autorowi. A i autorzy jakoś spokojniejsi, choć taki jeden narwany Rafał Ziemkiewicz, neoendek, który jeszcze 20 lat temu na polskie stronnictwa narodowo-demokratyczne pluł niemiłosiernie, wystarczy za dziesięciu innych nadwrażliwych i narwanych (choć czasami mądrze prawi). Poza takimi wyjątkami daje się to czytać.
Można poznać opinie innych, jak już wspomniałem, pisane w miarę zrozumiałym językiem, można podziwować się zmianą poglądów u innych, można się też pośmiać. Albo i podziwować, i pośmiać się jednocześnie.
Oto Wojciech Wybranowski, mój dawny znajomy – bezpiecznie się asekuruję tym „dawny” nie dlatego, że się tej znajomości wyrzekam, ale wiem, że dla niego może to być koszmarnym wspomnieniem – narzekając na obecną opozycję pisze, że nie ma nic do powiedzenia, że niekonsekwentna, że z zachowania przedszkolna. Finalnie stwierdza, że politycy PO, .Nowoczesnej i PSL „do demokracji, o której tyle mówią, po prostu nie dorośli”.
Zupełnie jak Bronisław Geremek! Tak, zupełnie jak Bronisław Geremek ze znienawidzonej w tym środowisku Unii Demokratycznej / Unii Wolności. On też – po jakieś tam przykrości mu i jego formacji wyrządzonej przez rodaków – twierdził, że polskie społeczeństwo nie dorosło do demokracji. Nie pamiętam, czy odwoływał się do terminologii piaskownicowej, ale focha na polski stan umysłów pamiętam doskonale.
Wojciech Wybranowski ma mniejszy rozrzut pretensji niż Bronisław Geremek, bo ten drugi pretensje miał do prawie całego narodu, a ten pierwszy trąca polityków opozycji, ale i tak i jest przezabawnie.
