Hańba Na Wysokości czyli Kula i Filozofia Imperatywu Kategorycznego

Człowiek w swej marności nieustannie porównań szukając we Wszechświecie, a czym marność jego większa, tym zawziętość u niego rośnie w temacie parcia na wszelakie wysokości. Czasy mamy bowiem takowe, że wiele tak zwanych portali społecznościowych zadanie ułatwia, aby jakowyś zakompleksiony łajza swe ego tak zwane by mógł był podbudowywać i popychany pychą, przed Bliźniego się swego wepchnąć na swoje tak zwane pięć minut, albowiem ów Bliźni w ten deseń, także samo od tak zwanych lajków jest uzależnionym.

Trwa więc tak zwana licytacja swych przymiotów w sieci, za pomocą przedmiotów, zdjęć i filmików, a właściciele portali społecznościowych na tych człowieczych uzależnieniach wysokościowych, lecz niskiego lotu, zarabiając wcale nieźle na swoje doczesne życie i w rękaw z ludzkiej marności chichocząc.

Kula Kobieta jakiś czas temu śmiejąc się z tych do parcia na wysokości uzależnień, a także samo jedną Salonową Blogerkę kombinierkami w zadek szczypiąc w tak zwanej Aktywnej Dyskusji. Jak ja się bowiem po czym tematycznie przekulać zapragnę, tak nie ma takowej siły, aby mnie kto, lub co, by było powstrzymać mogło.

Jednakowoż, choć turlać ja się lubię ze śmiechu w temacie słabości ludzkich i śmiesznych uzależnień, czasem mnie skłoni rzeczywistość do filozoficznych przemyśleń.

Tak się bowiem złożyło, że na Salony z telefonu galaktycznego zaglądając, to i owo ja z wiadomości przeczytam i jak raz informacja w oczy mnie ubodła w temacie górskiej wspinaczki i ratowniczej akcji. Góry i wszelaką przyrodę ja bowiem uwielbiam, a także samo z przyrodą ową bezpośredni kontakt, tedy się ja w temat zagłębiwszy, co też za nieszczęście się tam przytrafiło w owych górach i jak raz,  jednakże mnie cokolwiek irytacja wzięła i wcale nie na ratowników, co jednej osoby uratować nie zdołali, ale na tę osobę właśnie, która swoją fanaberią narażając ratowników życie.

Mam ja bowiem do tego rodzaju kontaktu z przyrodą stosunek bardzo negatywny, albowiem wszelaka rywalizacja i zdobywanie czego, aby coś udowodnić jest mnie całkiem obcą. Nie rozumiem zupełnie masochistycznych wspinaczek, które prowadząc do kalectwa czy śmierci, aby się potem nazywało, że taka Kula zdobywszy Kilimandżaro czy na inne się zdołała wtoczyć wyżyny, a reszta ludu marnego może ją natenczas podziwiać i bić jej pokłon.

Największe szczyty do zdobycia człowiek bowiem w sobie posiadając i jeśli ich pierwej nie zdobędzie, tak nie pomoże jego duszy nawet zdobycie szczytu Kilimandżaro, gdy będzie czuł się w sobie jako najmarniejsza marność.

Pamiętam ja o tym co chwila, gdy mnie bierze jakoweś pokuszenie, bo z kamienia nie będąc, jednakowoż zawsze myśląc natenczas o tym, aby Wszechmocnemu do przedpokoju nie zaglądać względem nadmiernej ciekawości czy innych słabości człowieczych. Może Wszechmocny bowiem przez nieuwagę drzwi zatrzasnąć i mnie ciekawskiej głowy pozbawić.