Wspomnień czar

Jak dotąd start polskiej ekipy na olimpiadzie w Londynie można określić krótko, PORAŻKA.

Tracimy kolejne szanse, odpadają z hukiem ci, na których medale liczono. Kajakarze, szermierze, judocy i judoczki, pływacy i pływaczki bardzo szybko tracą szansę w rywalizacji o medale.

Wyobraźmy teraz sobie taką oto sytuację, w której PiS organizuje dzisiaj konferencję prasową i obciąża ekipę Tuska odpowiedzialnością za nieudany start polskich sportowców.

Oczywiście przez media przetoczyłby się chóralny rechot począwszy od organów Lisa i Michnika, po Morozowskiego i Kuźniara z TVN24. Mimo, że koalicja PO-PSL dzierży władzę już pięć lat, to zżymano by się twierdząc, że „co ma piernik do wiatraka”, a na największej partii opozycyjnej nie pozostawiono by suchej nitki oskarżając ją o populizm i śmieszność.

Warto w tym miejscu cofnąć się 6 lat, do dnia 24 lutego 2006 roku.

Pisowska ekipa rządzi niecałe cztery miesiąca i jednocześnie trwa olimpiada zimowa w Turynie.

Wszystkie wiodące media transmitują konferencję prasową opozycyjnej Platformy Obywatelskiej, na której Miro Drzewiecki obarcza Kaczyńskiego winą za fatalny występ polskiej ekipy i brak medali. Nikt się nie śmieje, a najwyżej cenieni dziennikarze mają miny pełne troski i zaniepokojenia niszczycielskimi poczynaniami „wrażej junty”.

Nagle dochodzi do komicznej sytuacji. W trakcie telewizyjnej relacji z konferencji gruchnęła wieść o brązowym medalu Justyny Kowalczyk w biegu na 30 km, po czym, dwa dni później, srebro zdobył w biegu masowym na 15 km Tomasz Sikora.

O tamtej konferencji prasowej, jakby żywcem wyjętej z filmu Barei mało kto już pamięta. Warto czasami jednak przypominać sobie takie wydarzenia by pamiętać cały czas o tym, że żyjemy ciągle w rzeczywistości podstawionej, serwowanej nam przez zakłamane media.

Wtedy obowiązywała propaganda klęski, dziś króluje propaganda sukcesu.

Polecam moją książkę: