Mały reportażyk z miejsca nagrań. Tusk i Kulczyk zostali podsłuchani w willi b. premiera – zapewne siedząc na lub w sąsiedztwie mebli projektowanych przez moich rodziców.
Czy podsłuchy były w nich (tj w meblach)? I kiedy je zamontowano? Wyborcza sugeruje [http://wyborcza.pl/1,75478,18635229,podsluchy-sprzedam.html], że mikrofony przyniesiono w kanapkach. Wolne żarty.
Zatem ja też sobie zażartuję: podsłuchy były od zawsze, albo przynajmniej od lat 80. Co najwyżej ktoś je podmieniał lub unowocześniał. Sądząc po zdjęciach z 2007 roku ostatni generalny remont z wymianą mebli wykonano w tej willi w latach 80. XX wieku, z okazji wizyty Gorbaczowa (wtedy willa mieściła apartamenty gościnne do dyspozycji rządu PRL). Następne remonty czy modernizacje - jak świadczą fotografie Damiana Burzykowskiego z 2007 roku - nie zlikwidowały ani starych, drewnianych osłon kaloryferów, ani części mebli.
Rząd PRL zamówił je (meble) w poznańskiej spółdzielni cepeliowskiej produkującej antyki (Spółdzielnia Rzeźba i Stolarstwo Artystyczne). Wykonano je według projektu moich rodziców – niegdysiejszych twórców modernistycznych Mebli Kowalskich, ale równolegle także twórców mebli stylowych. Mama była wówczas kierownikiem artystycznym w/w spółdzielni; sporządziła projekt aranżacji piętra willi i nadzorowała wykonanie. Ojciec „na odległość” projektował modernistyczne wyposażenie wnętrz użytkowych, m. in. garderobę. Część projektowanych przez rodziców sprzętów widać na fotografiach z „wprowadzki” pp. Tusków do w/w willi w 2007 roku (foto D. Burzykowskiego, zreprodukowane niedawno w mojej ksiażce o Meblach Kowalskich). Zapewne gdzieś w tych meblach lub w ich okolicy znalazły się mikrofony. Nie znam się na tym, więc piszę na oko. Trochę jako żarcik historyczny, a trochę na serio.
- - - - - - -
Odnośny fragment wspomnień mojej mamy, Bogusławy Michałowskiej-Kowalskiej:
- - - - - - -
Były też jednak większe zlecenia, prestiżowe. Jest taka przedwojenna willa projektowana bodajże przez Pniewskiego w kompleksie koło Belwederu – to był „Zespół Hotelowy Urzędu Rady Ministrów” przy ulicy Parkowej w Warszawie. Pod koniec komuny, w roku 1988, miał tam nocować Gorbaczow z żoną, no i robili na nowo całą aranżację wnętrza. Za sprawą Izy Sternińskiej zlecono mi – a w związku z tym i mojej Spółdzielni – wyposażenie piętra w charakterze stylowym. Spółdzielnia zaproponowała, żeby to był „Ludwik XVI” […] Obok sypialni w stylu Ludwika XVI mój mąż zaprojektował bardzo współczesny pokój garderobiany z lustrami i schowkami. Były też gobeliny i tkanina pokryciowa, specjalnie szyta pościel, specjalnie robione lampy. […] […] Przed samą wizytą Gorbaczowa jakiś facet badał, czy nie ma bomby, czy to wszystko jest odpowiednie. I mówi: „Proszę wszystkie wysokie części przy łóżkach ściąć, bo Raisa (żona Gorbaczowa) takich nie lubi”. Tłumaczyłam, że to meble stylowe – nic nie pomagało. Ale nie ścięliśmy oczywiście tych elementów […] Nastąpiło też takie jakby konsylium, przyszli jacyś ministrowie – oczywiście sami tak zwani „specjaliści”. […] [Iza] Pokazuje im – tutaj to, a tutaj tamto. Wreszcie patrzą na ten obraz – i okazuje się, że na obrazie nasi leją bolszewików. „Cud nad Wisłą”. Nieźle się uśmiali i kazali zdjąć. […]
- - - - - - - - - - -
Wspomnienia Bogusławy Michałowskiej-Kowalskiej, wg: Jacek Kowalski, Meble Kowalskich. Ludzie i rzeczy, Wydawnictwo Dębogóra, Poznań 2014
Inne tematy w dziale Polityka
