Ślązaczka
Słowo
o wielkim Polaku ze Śląska
- Wojciechu Korfantym.
Dzisiaj zdecydowałam się napisać kilka słów o Wojciechu Korfantym, bo właśnie dzisiaj, 25 października, mija 94 rocznica słynnego, głośnego wystąpienia W. Korfantego w Reichstagu z żądaniem przyłączenia do państwa polskiego wszystkich ziem polskich zaboru pruskiego.
Wojciech Korfanty– polski przywódca narodowy Górnego Śląska, związany z chrześcijańską demokracją, urodził się jako Adalbert Korfanty 20 kwietnia 1873 roku w Siemianowicach Śląskich.
Urodził się w tradycyjnej śląskiej rodzinie.Matka była gospodynią domową a ojciec górnikiem w kopalni Fanny. Z domu wyniósł wychowanie absolutnie propolskie i głęboko chrześcijańskie.
Rodzice Wojciecha Korfantego – Karolina i Józef.
Naukę rozpoczął w szkole ludowej w Siemianowicach. Następnie uczęszczał do katowickiego Gimnazjum Królewskiego. Tam założył tajne kółko, którego celem było szerzenie kultury polskiej i znajomości polskiej literatury. Nawiązał też kontakty z działaczami z Wielkopolski.
Będąc w klasie maturalnejz powodu negatywnego wyrażania się o Bismarcku, został usunięty ze szkoły.Szkołę średnią ukończył jednak w trybie eksternistycznym, po interwencji posła do Reichstagu z Wielkopolski; i zaraz podjął studia na politechnice w Charlottenburgu. Krótko potem przeniósł się na Królewski Uniwersytet we Wrocławiu. Studiował na Wydziale Filozoficznym gdzie zaliczył dwa semestry. Z braku środków finansowych studia musiał przerwać na dwa lata i pracować jako korepetytor. Za zarobione pieniądze podjął dalsze studia na tym samym wydziale. Na ostatni semestr przeniósł się do Berlina, gdzie studia ukończył.
Wojciech Korfanty był w latach 1901–1908 był członkiem Ligi Narodowej, w ramach której współpracował z Romanem Dmowskim. Od 1901 był redaktorem naczelnym Górnoślązaka. W 1902 przebywał w więzieniu we Wronkach za publikację artykułów pt. „Do Niemców i Do moich braci Górnoślązaków”. W latach 1903–1912 i 1918 był posłem do Reichstagu oraz pruskiego Landtagu (1903–1918), gdzie przystąpił do Koła Polskiego, podczas gdy śląscy Polacy do tej pory przystępowali do klubu parlamentarnego Niemieckiej Partii Centrum.
W czerwcu 1918 wygrał wybory uzupełniające do Reichstagu z prawie dwukrotną przewagą. Zyskał nawet poparcie Niemców, mimo że opowiadał się za oderwaniem od Cesarstwa Niemieckiego Śląska, Wielkopolski i części Pomorza.25 października 1918 wystąpił w Reichstagu z głośnym żądaniem przyłączenia do państwa polskiego wszystkich ziem polskich zaboru pruskiego oraz Górnego Śląska.
24 maja 1909 zawiązało się w Poznaniu Polskie Towarzystwo Demokratyczne, które powstało w celu obrony bytu narodowego oraz pracy nad rozwojem żywiołu polskiego w Rzeszy niemieckiej.Do rady głównej weszli z Poznania m.in.: Antoni Chłapowski, Bernard Chrzanowski, Jan Zabłocki, ze Śląska poseł Wojciech Korfanty, a z wychodźstwa Stanisław Kochowicz.
W latach 1918–1919 W. Korfanty był członkiem Naczelnej Rady Ludowej stanowiącej rząd Wielkopolski podczas powstania wielkopolskiego.
W 1920 był Polskim Komisarzem Plebiscytowym na Górnym Śląsku. Wielokrotnie występował publicznie na wiecach, agitując za Polską.W jednym ze swoich wystąpień rzekomo obiecał każdemu rolnikowi krowę za oddanie głosu za Polską. Od tego wydarzenia sprawa zyskała nazwę "krowy Korfantego".
Odezwa do ludu śląskiego...
Po niekorzystnych dla Polaków wynikach plebiscytu, plebiscytu, który był przeprowadzony w atmosferze wzajemnego zastraszania, terroru oraz obustronnej manipulacji, proklamował i stanął na czele III powstania śląskiego.
W odrodzonej Polsce w latach 1922–1930 sprawował mandat posła na Sejm I i II kadencji. Związany był z Chrześcijańską Demokracją (ChD).
Od października do grudnia 1923 był wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa i jego doradcą z ramienia ChD. Od 1924 wydawał dzienniki "Rzeczpospolita" i "Polonia".
W 1930 został aresztowany i wraz z posłami Centrolewu osadzony w twierdzy brzeskiej, jednak z samego procesu brzeskiego został wyłączony. Po uwolnieniu powrócił na Górny Śląsk, gdzie jako polityczny przeciwnik wojewody Michała Grażyńskiego był stale zagrożony następnym aresztowaniem.
Zasiadał w Sejmie Śląskim oraz Senacie RP III kadencji. Wiosną 1935 w obawie przed represjami udał się na emigrację do Pragi w Czechosłowacji. Do kraju nie mógł wrócić nawet w 1938 na pogrzeb swego syna Witolda, gdyż rząd premiera Sławoja Składkowskiego odmówił mu wydania listu żelaznego. Po aneksji Czechosłowacji wyjechał przez Niemcy do Francji.
W kwietniu 1939 po wypowiedzeniu przez III Rzeszę układu o nieagresji i niestosowaniu przemocy, powrócił do Polski, jednak mimo chęci walki z Niemcami został aresztowany i osadzony na Pawiaku. Mimo protestów opinii publicznej spędził tam prawie 3 miesiące. Ciężko chory, zwolniony został 20 lipca 1939 – prawdopodobnie z obawy, by nie zmarł w więziennej celi.
Zmarł 17 sierpnia 1939 roku. Z jego śmiercią związane jest wiele niejasności. Jedna z hipotez mówi, że zatruł się oparami arszeniku, którymi nasączone były ściany jego celi - zeznanie dr płk. Bolesława Szareckiego, Londyn 1940.
Pogrzeb Korfantego, na który przybyło ok. 5 tys. ludzi, stał się wyrazem poparcia dla prowadzonej przez niego polityki. Grób znajduje się na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach.
Cześć Jego Pamięci!
