OSTATNIA WOLA PREZYDENTA

- Pan prezydent szuka miejsca wiecznego spoczynku dla siebie i swojej małżonki – informuje lokalna prasa.

Jego życzeniem jest jednak, aby pochowano go w ogrodzie, w maleńkim miasteczku liczącym nie więcej, niż 650 mieszkańców, niedaleko pałacu.

Ale nie ma oczywiście mowy o tym, aby pan prezydent spoczął na miejscowym cmentarzu, pośród miejscowych grobów tutejszych wieśniaków. Dlatego już przed dwoma laty pan prezydent kupił poza cmentarnym murem teren o powierzchni 1.000 m2, za to niemal w bezpośrednim sąsiedztwie grobowca rodzinnego.

Również małżonka pana prezydenta wyraziła życzenie, aby w tym miejscu jej ciało mogło kiedyś spocząć przy jego boku.

Niestety, woli prezydenckiej pary sprzeciwia się miejscowy wójt. Jego zdaniem, miejscowy plan zagospodarowania nie dopuszcza pochówku w wybranym przez prezydencką parę miejscu.

Poza tym reguły krajowego prawa godzą się z pochówkiem w ogrodzie tylko wówczas, gdy zmarłemu odmówiono miejsca na cmentarzu komunalnym. Dodatkowo, głosi prawo o chowaniu zmarłych, parkowy grób ma się znajdować w odległości większej, niż 35 metrów od granic gminy.

Innym sposobem na to, aby być pochowanym w ogrodzie jest uzyskanie zgody wojewody. Jak twierdzą dobrze poinformowane źródła, prezydent poczynił już w tej sprawie odpowiednie kroki. Jego determinacja w tej kwestii jest ponoć całkowita. Chce on bowiem jeszcze za życia uregulować sprawy i wybudować dla siebie i rodziny kaplicę.

Z doniesień prasowych wynika, że jeden z byłych prezydentów również pragnął wybrać oryginalne miejsce wiecznego spoczynku. Jego wybór padł na fragment historycznego wzgórza na wysokości 810 metrów. Tu udało mu się kupić skromną działkę o powierzchni zaledwie 10 metrów kwadratowych, i tu zamierzał spocząć na wieki. Ostatecznie z powodu zawiłości prawnych jakie nastręczało wypełnienie jego woli w historycznym pejzażu, pochowano go w jego rodzinnej miejscowości.

Powyższe informacje podaję na odpowiedzialność dzisiejszego internetowego wydania Le Figaro, które opisując historię Valery Giscard d’Estaing i Franois Mitterrand’a powołuje się również na doniesienia „la Nouvelle Republique”.