Wróciłem z córą z kina. Nie wiem, co prócz chęci odreagowania codziennych trosk natchnęło moją 15-latkę, by obejrzeć "2012", ale cokolwiek to było, niech będzie pozdrowione, bo komedie romantyczne to nie moja działka i rzadko jest okazja pójścia do kina w tym akurat dwuosobowym składzie.
Zamiast recenzji wystarczy jedno zdanie: efekty specjalne były OK. Podobała mi się zwłaszcza scena, w której samolot unika zderzenia z pociągiem metra przelatując... pod nim. Po to się chodzi na taki film, nieprawdaż?
Fabułę należy mężnie znieść starając się uniknąc nazbyt głośnego chichotu, gdy scenarzysta raczy nas schematem nr 21 (on ginie, ona płacze). Siedem scen z tego zestawu musi się w każdym katastroficznym filmie znaleźć bez względu na to, czy rzecz dzieje się w kosmosie, na ziemi, pod wodą, w płomieniach czy w paszczy potwora.
Mojej córze zabrakło jednego: "Co to za film katastroficzny, w którym nie wali się Statua Wolności?" Ba, mam to twórcom filmu za zasługę - uniknęli choć tego schematu. Pokazali zagładę Waszyngtonu, ale Nowy Jork zignorowali. Zrobili jednak coś innego. Coś, o czym świeżo dyskutowałem z gizem 3miasto pod postem o krzyżu. Nie linkuję konkretnego komentarza, bo dyskusja trwała nieco.
Rozpoczęło ją wklejone przez giza zdjęcie słynnego Chrystusa Zbawiciela z Rio de Janeiro. Przyszło mi wtedy do łba postawić tezę, że żaden brazylijski reżyser nie ośmieliłby się w żadnym filmie zrobić z tym posągiem tego, co Amerykanie ze swoim symbolem uprawiają kilka razy w każdym sezonie oskarowym. Wydawało mi się zresztą, że i oni dotąd Chrystusa z Rio nie tknęli.
Dyskusja toczyła się już po premierze "2012", nikt jednak nie napisał, jaka jest smutna prawda. Niby nic, świat trwa, Chrystus na szczycie Corcovado stoi, ale coś mi się zawaliło.
Inne tematy w dziale Kultura
