Nadzieja powszechnego zbawienia to jedna spośród tych pięknych idei, które władne są poprowadzić człowieka stęsknionego za swym Stwórcą przez labirynt duchowych wyborów, na końcu którego znajduje się dwoje drzwi…
Być może jest tak, że póki szukasz drzwi prawdy jesteś żywy i - paradoksalnie - nie błądzisz.
A być może jest tak, że w chwili, kiedy pomyślisz, że znalazłeś dwoje drzwi, które – widzisz to wyraźnie – niczym się zasadniczo nie różnią wpadasz w pułapkę jaką jest przyjęcie kuponu promocyjnego do królestwa ciemności…
Nadzieja i radość w Bogu zawsze wpisane były w kondycję chrześcijaństwa. Nie sposób im zaprzeczyć. I z tego także powodu trudno nie zgodzić się z ojcem Wacławem Hryniewiczem, który apologizuje te wartości w swojej najnowszej książce pt. Oczekuję życia wiecznego w przyszłym świecie wydanej przez poznańskie Wydawnictwo św. Wojciech.
Książka jest niemała, ładnie wydana i treściwa. Jest także radosna i krzepiąca. Pociąga swoim pięknem i dobrem. A więc czytając ją ma się ochotę szukać owych dwojga drzwi, które prawie się od siebie nie różnią. Jednak w tak postawionej tezie kryje się pewna pułapka. Bo, jak podpowiada nam kultura masowa, w słowie „prawie” ukryte bywają zaskakujące „niespodzianki”, które dopiero po pewnym czasie nabierają swojej siły wyrazu. Wie o tym Kościół Zachodni, nie jestem pewna jak widzi to Kościół Wschodni. Odniosłam natomiast wrażenie, że autor Oczekuję życia w przyszłym świecie zdaje się nie zauważać tej różnicy.
Szczególnie wyraźnie ów styl poszukiwań autora został zaznaczony w rozdziale: „Nie ma wieczności piekła obok wieczności nieba”. Jest to bowiem rzecz o tak zwanym pustym piekle i zbawieniu wszystkich na końcu czasu – także potępionych i samego księcia ciemności.
Czyżby zatem nie miało większego znaczenia, na które spośród owych dwojga drzwi padnie nasz wybór? Czyżbyśmy byli w posiadaniu gwarancji (a nie nadziei) powszechnego zbawienia? A jeśli tak, to czy wolno nam grzeszyć (także przeciw Duchowi Świętemu), bo i tak ogień piekła zostanie kiedyś ugaszony?
Szukając odpowiedzi na powyższe pytania chcę przywołać „głos z drugiej strony” (pozostający w zgodzie z oficjalną nauką Kościoła) – jest to fragment Poszukiwań w wierze o. Jacka Salija:
„… nie wolno nam rozmiękczać ewangelicznej nauki o potępieniu wiecznym, bo zgubimy wówczas wiele prawdy Bożej o człowieku i o naszym wezwaniu ostatecznym (…). Z drugiej strony, obraźliwe dla Pana Boga jest wszelkie takie przedstawianie potępienia wiecznego, które pobudza do podejrzeń, że miłosierdzie Boże nie jest nieskończone.”
Bóg pragnie zbawienia każdego człowieka. Jednak stworzył nas jako istoty wolne. Jeśli zatem ktoś z nas chciałby powiedzieć Bogu „Pan nie jest moim pasterzem…”, czy wtedy On, jako kochający Ojciec, powinien wysłać po niego „anielski oddział komandosów” i siłą sprowadzić go „na zielone pastwiska”?
Bóg jest Tajemnicą, bo jest transcendentny, a stworzenie nie jest w stanie ogarnąć swego Stwórcy. Dlatego nie wiemy kto jest lub zostanie kiedyś potępiony. Mamy też nadzieję, że Boże miłosierdzie ogarnie całą ludzkość. Eschatologia katolicka zakłada jednak także istnienie piekła. O jego trwaniu można przeczytać nie tylko w Piśmie Świętym, czy Katechizmie Kościoła Katolickiego, ale także we wspomnieniach świętych mistyków. Jego wizje są zawsze przerażające i tak naprawdę nie dają się wyrazić ze pośrednictwem słów odwołujących się do naszych ziemskich doświadczeń. Są i zawsze pozostaną sprawą wiary, której w każdym ludzkim sercu strzeże Bóg działający w świecie przez Ducha Świętego obecnego w Kościele.
Drzwi prawdy i światła stoją tuż obok drzwi śmierci i ciemności. Nie jest obojętne, które z nich zostaną przez ciebie wybrane. Póki szczerze szukasz prawdy jesteś na dobrej drodze…
M. przy herbacie
książka dostępna w księgarni internetowej "Książki przy herbacie"
