Od dawien dawna kiedy kto chciał wbić gwoździa w ścianę - brał młotek, kilka razy stuknął i gwóźdź siedział w ścianie jak należy.Jeśli jeszcze udało się przy tej operacji za każdym razem trafić w gwoździa a nie w ścianę, palec czy cokolwiek innego - odtrąbiano sukces, wieszano na tym gwoździu co tam trzeba było i zajmowano się czym innym.
Teraz jest nieco inaczej - ściana jest jak była, gwóźdź też ale do jego wbicia używa się szklanki.
Ta rzecz jasna zabiegu nie wytrzymuje więc idą w ruch po kolei talerze, telewizor, pięści, w ostateczności ktoś wymierza celny strzał "z grzywki" i gwóźdź jako tako siedzi.
Oczywiście wypadnie - sam albo pod ciężarem tego co na nim zawiśnie ale jest okazja do tego, by wdrożyć program naprawczy gwoździowego zawieszenia, gromadzi się nadzwyczajne środki dla zapewnienia bezpieczeństwa - bo coś wiszącego na tak wbitym gwoździu stanowi wszak zagrożenie, opracowuje się kosztowne, alternatywne sposoby wbijania gwoździ przy pomocy główki właśnie narodzonego potomka, fotela lub odkurzacza.
Gwożdzie rzecz jasna i wtedy nie są wbite jak należy ale przez zaangażowanie licznych fachowców, ekspertów i wciągnięcie do ogólnonarodowej a nawet ogólnoświatowej debaty o wbijaniu gwoździ wszystkich ludzi - problem zyskuje nowy wymiar, odpowiedzialność w zasadzie nie spoczywa na nikim, bo w procesie wbijania gwoździ uczestniczy tak wielu i uwarunkowania wbicia gwoździa są tak złożone, że o żadnej odpowiedzialności mowy być nie może.
Nabrzmiały problem wbijania gwoździ rzutuje na niemal każdą dziedzinę życia, wiadomo bowiem, że takiego łączenia używa się nawet i przy budowie kosmicznych statków, nic przeto dziwnego, że powołuje się wciąż nowe zespoły badawcze mające na celu dalsze usprawnienie wbijania gwoździ, a jako że problem dotyczy wszystkich bez wyjątku - prace, badania i sympozja odbywają się na koszt wszystkich.
Prasa, radio i telewizja a także internetowe portale zapełniają analizy i komentarze rozmaitej rangi fachowców ale też po pewnym czasie - kometarze tzw. zwykłych ludzi.
Tak się bowiem szczęśliwie w naszej (czyli światowej) demokracji składa, że nie ukrywa się niczego i otwarcie pisze się o narastającym zagrożeniu bezpieczeństwa i bytu nas wszystkich przez to, że wbicie gwoździa nie jest wcale taką prostą sprawą.
Owi zwykli ludzie, mimo braku eksperckiego przygotowania zdają sobie przecież sprawę z tego, że bez sprawnego wbijania gwożdxi ich byt jest zagrożony (no, może tylko jakość tego bytu), nic więc dziwnego, że żywo reagują na wszystkie doniesienia z fronu walki z tym problemem.
I choć klną często na czym świat stoi na matołów, którzy sterują sektorem wbijalnictwa gwoździ - biorą aktywny udział w próbach zaradzenia złu.
Nie mogąc we własnym zakresie podołać zadaniu wbicia gwoździa - wspierają mimo nieraz własnej, trudnej sytuacji tych, którzy nad zapanowaniem nad sytuacją się biedzą, bo wiadomo - w czasach kryzysu trzeba poddać się surowym prawom po to, by kryzys przezwyciężyć i by PÓŹNIEJ móc spokojnie coieszyć się życiem..
Konstruuje się więc coraz bardziej wymyślne i coraz bardziej skomplikowane maszyny i urządzenia do wbijania gwoździ, wdraża się coraz to bardziej wyrafinowane technologie i tylko kwestią czasu jest, aż wreszcie wspólymi siłami pokonamy walkę z opornymi ścianami i nie chcącymi wbijać się w nie gwoździami.
Nawet pozwolę sobie na prognozę w tym względzie i choć może nie określi ona precyzyjnie czasu, kiedy gwoździowy kryzys zostanie przezwyciężony to określi jakie warunki muszą być dla jego przezwyciężenia spełnione.
Otóż kryzys przełamienmy wtedy, kiedy wreszcie uświadomimy sobie, że gwoździe wbija się przy pomocy młotka, tak, jak robiono to przez całe stulecia i że każdy, kto czaruje nas że o wiele nowocześniej jest wbijać gwoździe laptopem czy telefonem jest zwykłym oszustem.
