Odrzuceni...

Samotność u kresu istnienia i na jego początku jest nieco do siebie podobna w ciężarze nieproporcjonalnym do sił.

Małe dziecko jest jeszcze za słabe, starzec jest już za słaby, by ją bez szwanku psychicznego unieść.

Uszkodzenia mechanizmów emocjonalnych we wczesnych latach powodują, także w późniejszych okresach, zakłócenia w kontaktach międzyludzkich, zwłaszcza rodzinnych.

To z kolei prowadzi do zaniku więzi, jeśli takowe istniały, i do całkowitego osamotnienia w wieku emerytalnym.. Istnieje cierpienie niektórych młodych ludzi daremnie usiłujących nawiązać kontakty emocjonalne z otoczeniem. Nie potrafią. Widzą wokół siebie, u innych, miłość, przyjaźń, wierność. Dla nich takie szczęście jest nieosiągalne. Są więc zgorzkniali, wycofani, agresywni, obrażający się o byle co. Im jest źle i z nimi jest źle...M. Łopatkowa, "Samotność dziecka"

R. Spitz podaje, że okres krytyczny u niemowlęcia mieści się między końcem trzeciego i końcem piątego miesiąca. Jeżeli, zanim ów okres nastąpi, przywróci się dziecku jego matkę, zaburzenie separacją szybko znika. Separacja bowiem jest urazem, który powoduje szok porównywalny z ostrą chorobą. Jest to choroba sieroca.

Jej najczęstszy objaw - to kołysanie się. Zazwyczaj, gdy separacja jest świeża, kołysanie jest epizodyczne. W ciężkich przypadkach separacji kołysanie jest prawie permanentne, jest ono jedyną formą aktywności dziecka. W tym czasie, kiedy się kołysze, traci kontakt ze światem zewnętrznym, staje się nieświadome tego, co się wokół niego dzieje.

Są i inne objawy. Autoagresja np. uderzanie główką o pręty łóżeczka, anormalne ruchy rąk, "pusty", matowy wzrok, "sufitowanie" u niemowląt, ssanie brzegu łóżeczka, poduszki, palców, brak uśmiechu, nieczytelne wyrazy innych reakcji emocjonalnych.

Wśród skutków choroby sierocej naukowcy dostrzegają trwałe uszkodzenia mechanizmów emocjonalnych. Jednostki takie nie potrafią nawiązywać więzi uczuciowych z otoczeniem, nie umieją ani dawać, ani odbierać miłości. Z jednej strony cechuje je indyferentyzm uczuciowy, z drugiej intensywna potrzeba, głód uczuciowy. Cechuje je także brak koncentracji uwagi, inwencji, wyobraźni, słabe myślenie abstrakcyjne, egocentryzm.
M. Łopatkowa, "Samotność dziecka"

Jednego z najbardziej przykrych przykładów słabej kontroli nad emocjami i zahamowania jądra migdałowatego dostarczyły dzieci z rumuńskich sierocińców, adoptowanych po roku 1980 przez wiele rodzin z krajów zachodnich.

Harry Chugani ze Szpitala Dziecięcego w Michigan wykonywał scyntygramy mózgów, części z tych dzieci, stwierdzając niemal u wszystkich wyraźne odchylenia czynnościowe, w rozmaitych obszarach związanych z emocjami. "W trakcie rozwoju występuje tylko niewielkie okienko czasowe, gdy dzieci muszą podlegać stymulacji emocjonalnej, by odczuwać emocje w późniejszym życiu", powiada Chugani.

"Te dzieci jej nie doznały, czego świadectwem są ich mózgi". Te niewielkie okienka czasowe to drogocenne chwile, w których dziecko musi być blisko matki.

Niektóre osierocone dzieci wykazują słabą reakcję na widok rozpaczliwej sytuacji, w jakiej znalazły się inne osoby. Czasami, gdy w nowej rodzinie pojawia się choroba, kryzys, jakiś "zakręt", dzieci te stają obok, albo przeciwko rodzinie. Osoby, które nie doznały współczucia i troski ze strony najbliższych nie potrafią współodczuwać ani troszczyć się o innych.

Niekiedy zamiast czystej autoagresji spotykamy dzieci z tendencjami autodestruktywnymi takimi jak: zaniedbywanie w ubieraniu, wyglądzie, leczeniu, nie dbaniu o zdrowie, wykształcenie czy rozwój.Andrzej Olszewski

Powyższy wybór cytatów głównie dotyczy wczesnego okresu rozwojowego dzieci osieroconych.

Problem polega na tym, że osierocenie dokonuje się także w pełnych rodzinach.

Pisałam już o tzw Czarnej Pedagogice - którą intensywnie promuje się do dziś.

Głównym jej filarem jest reglamentacja ciepła, zdrowego dotyku, komunikacji emocjonalnej.

Mentalna intymność jest na indeksie.

Status społeczny rodziny nie ma tu znaczenia. Oprawcy swych dzieci mogą spać na kasie, albo mogą tonąć w długach.

Odseparowane emocjonalnie dziecko - choć ma codzienny kontakt z rodzicami - wyrasta na odseparowaną istotę od samego siebie, od wszystkich innych.

Często pada pytanie - skąd taka znieczulica w społeczeństwie?

Lżenie z inności, dramatów, kalectwa?

Bezdusznym nawet deklaracja wiary nie pomoże, by odszukać w sobie człowieczeństwo.

Ich świat to gniew i agresja.

Dlaczego jesteśmy świadkami nachalnego beatyfikowania arogantów - też tu na Salonie?

Bo w chamie neurony lustrzane rozpoznają samego siebie w drugim chamie.

Brutalność jest bliska, znajoma, uzasadniona - więc wszyscy podobni - są OK.

Dzieci z deficytem ukołysania w ramionach rodzica, pozbawione ciepłego mądrego dotyku - w doroslości reagują na dotyk jak poparzeni.

Tylko seks jest tu wyjątkiem - bo nie ma innej możliwości - ale też nie zawiera on w sobie królewskiego dotyku bez kontekstu erotycznego.

Skóra to nasz drugi dialekt, organ komunikacyjny.

Dotyk nie rani.

Nasza ufność w intencję dotyku może zranić.

Ileż wielodzietnych rodzin pachnie zerowym dotykiem - kopulacja tak - ale brak tego dotyku, który ruguje separację mentalną.

Inwalidzi emocjonalni najszybciej, najłatwiej spełniają się w deprecjonowaniu innych, oblewaniem dramatów bliźnich benzyną swojej pogardy.

Why?

Bo byli odrzuceni.

Nie wszyscy pozbawieni miłości, ciepła w dzieciństwie stają się potworami - najeżonymi oprawcami przede wszystkim samych siebie.

Ale wielu...

Kiedy swoją podłość etykietują prawością, wartością - to już socjopatia i bluźnierczy faryzeizm.

Odrzuceni umierają na myśl o negacji ich osoby.

W lęku - odrzucają innych. Tak na wszelki wypadek.

Mają ciało - ale w nim nikogo nie ma.

Zostali daleko w tyle, z twarzyczką wbitą w szczebelki łóżeczka... z niegasnącym help w kołyszącym się ciałku...