Mocarnych wahanie....

"Jeżeli mężczyźni nie mają kontaktu ze swoją słabością, to nie potrafią przyjąć kobiet z ich słabością, jeżeli kobiety nie mają kontaktu ze swoją siłą, to nie potrafią przyjąć mężczyzny z jego siłą. W ten sposób bardzo cenne dla związku uczucia mogą stać się dla niego zagrożeniem." Andrzej Wiśniewski

Nie lubię doskonałości.
Nie dlatego, że nie istnieje, bo nie istnieje.
Panoszy się aspiracja do doskonałości, która wielu wystarcza, by właściwie klasyfikować siebie jako doskonałych.

Bezduszne usta pełne frazesów, będą cię edukować o miłości....
Bezmyślni...rugać za bezmyślność...
Wystrojeni w samouwielbienie poprawiają firanki w cudzych domostwach.

Wrażliwi z przyzwoleniem na brutalny atak na ich gości.

Alergicy na brud, ale tylko u znienawidzonego sąsiada. Własny nie podrażnia śluzówek.

Doskonałość zawsze będzie futerałem dla słabości.

Ufam niedoskonałości.
Niedoskonałość prędzej siebie zrani, niż tego drugiego.
Niedoskonałość waha się - a to zawsze desygnat myślenia.
Doskonałość taranuje bez chwili namysłu.

Niedoskonałość pragnie, tęskni, rozpoznaje przyczynę zachwytu.
Doskonałość ma wyuczony na pamięć grymas zadowolenia.

Ufam słabości - bo ma tyle do opowiedzenia. Słabość doznaje swej siły poprzez piękno historii swych blizn.
Słabość ma dylematy. Ale nie jest w tym labilna.
Słabość nie poucza, ona słucha i rozmawia.
Doskonałość siły zna odpowiedź zanim cokolwiek uslyszy.

Doskonałość nie podaje dłoni, wypycha innych z traktu doskonałego marszu.

Doskonałość wypolerowana wraz ze swym sumieniem.

Niedoskonałość z pyłem doświadczania, czucia życia i innych.

Doskonałość przypomina gabinet figur woskowych. Estetyka martwicy. Niby znana twarz, ale to nie ten podmiot.