Tunel...

„ Nie zna smaku prawdziwego życia, kto przez tunel samotności się nie przeczołgał.”  Edward Stachura

Samotność to stepy, to łany pól, to mile szumiące fale horyzontu.

Klaustrofobia gdzie indziej czyha.
 

Szorstkość ścian bez końca, bez okien, z lepkimi pajęczynami z wciąż aktywnym ich zarządcą.

Wtedy naprawdę poznajesz smak życia, bo jesteś od niego...odcięty. Od życia w sobie - podobnież.

Atrapy okien, bo z martwymi źrenicami możliwości.

Sprawne drzwi - ale pęk kluczy nie pasuje, bo drogi już ktoś wyznaczył i skreślil atrakcyjność, sens peregrynacji.

Pożegnanie tunelu zawsze ma swoją cenę.

Jesteś jak marynarz stawiający śmiesznie nieporadne kroki na lądzie.

Na jakim lądzie?!

Zaczynasz od wysp.

Czasem mylisz je z krą.

Nawigujesz krę do bardziej stabilnych brzegów.

I wciąż nie wiesz czy jesteś Piętaszkiem czy jego panem.

Ale i tak modlitwa dziękczynna, że brak cienia od murów z zerdzewiałymi hakami pomyłki.

Mijający:

 - Ty to masz dobrze!

Odpowiedź na to, czy aby na pewno -  trzeba wydobyć z zatopionej skrzyni. Widzisz ją pod taflą wody, ale sił brak.

I znów szekspirowskie: " Ten się śmieje z blizny, kto nigdy nie był ranny."

Przykładam więc dłoń do invisible rozmiaru.

I nie oglądam się za światełkiem.

Ono panoszy się tylko w tunelach.

Nie tych od Stachury....

Ale tych, które uznałby za wygraną losu....