Hipotetyczny przebieg wydarzeń
Tak zwane „zdarzenie w Emilcinie” jest bezpośrednio związane z osobą Jana Wolskiego (ur. 29 maja 1907, zm. 8 stycznia 1990), prostego rolnika z wykształceniem podstawowym określanego przez współmieszkańców etc. jako człowiek uczciwy, poważny, pracowity i rzetelny.
Na zdjęciu poniżej: jedna z dziwnych postaci napotkanych przez świadka w Emilcinie 10.05.1978 r.
Jan Wolski, wracając do domu wozem konnym przez las 10 maja 1978 roku, ujrzał na drodze dwie dziwne postaci. Istoty były niewysokie (1,4–1,45 m wzrostu), miały oliwkowozielone twarze, skośne oczy i wystające kości policzkowe. Ich ciała pokrywał czarny kombinezon, odsłaniający tylko twarze i dłonie. Na karku mieli swego rodzaju wybrzuszenia przypominające garby, zaś ich palce połączone były błoną pławną.
Istoty wskoczyły na wóz Wolskiego, jednak ten kontynuował jazdę, nie widząc w tym zachowaniu nic nietypowego, ponieważ takie zachowanie było zwyczajowe dla mieszkańców tych okolic. Zdziwiła go jedynie „mowa” pasażerów nieproporcjonalnie duże obciążenie wozu. Wkrótce potem znaleźli się oni na polanie, gdzie Wolski ujrzał lśniący pojazd wielkości połowy autobusu, unoszący się ok. 5 m nad ziemią, ku której spuszczona była swego rodzaju winda. Istoty poprosiły Wolskiego o zejście z wozu, po czym stanął on na windzie, która uniosła go do środka.
Obiekt posiadał w rogach coś w rodzaju świdrów i dochodził z niego niski dźwięk. Wkrótce potem Wolski znalazł się w pojeździe, gdzie czekały na niego dwie podobne istoty. Wnętrze było ubogie i ciemne. Wolski zauważył, że znajdowały się tam swego rodzaju ławki. Z innych rzeczy dostrzegł on m.in. leżące na podłodze ptaki przypominające kruki lub gawrony.
Jakiś czas potem otrzymał polecenie, aby się rozebrać, zaś jedna z istot (które w liczbie 4 znajdowały się na pokładzie statku) wykonała swego rodzaju badania przy pomocy urządzenia mającego przypominać rolnikowi złączone talerzyki. Po wykonaniu badania Wolski ubrał się. Istoty miały także starać się poczęstować go jedzeniem w formie sopla, jednak on odmówił. W ogóle istoty przez cały czas były dla niego, jak sam określił, uprzejme. Następnie otrzymał on polecenie wyjścia z pojazdu i gdy wychodził na windę, stanął i ukłonił się, mówiąc istotom: Do widzenia. Wszystkie rzekomo ukłoniły się.
Istoty miały według Wolskiego posługiwać się dziwnym językiem, którego nie potrafił opisać. Sam określił, że ich słowa padały drobniutko a gęsto.
Wkrótce Wolski udał się do domu, gdzie opowiedział o tym swej żonie, a następnie synom, którzy wraz z sąsiadami udali się na polanę. Obiektu tam nie było, jednak na miejscu znaleziono ślady mogące świadczyć o odwiedzinach istot.
Historią Wolskiego zajął się wkrótce łodzianin, Zbigniew Blania-Bolnar. Sam Wolski miał narzekać na popularność, jakiej przysporzyła mu jego przygoda, która jednocześnie stała się przyczyną kwestionowania jego wiarygodności. Obiekt mieli rzekomo widzieć inni mieszkańcy, w tym chłopiec z Emilcina, Adam Popiołek, który zaalarmował swą matkę o spadającym samolocie. Innym świadkiem miał być też Henryk Marciniak, który spotkał się z bardzo podobnym obiektem i istotami w Wielkopolsce.
Zdarzenie to zostało szczegółowo zbadane.
Na fot. Pomnik upamiętniający opisane zdarzenie znajdujący się w centrum Emilcina wsi w Polsce położonej w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Opole Lubelskie. Przedstawia on metalowy sześcian umieszczony na kamiennym cokole, a na nim napis: * 10 maja 1978 roku w Emilcinie wylądował obiekt UFO *. za Wikipedia
***
Słowo od autora, kierującego w owym czasie Grupą Badań Zjawisk UFO * INTERNOL * w Szczecinie
Miałem przyjemność rozmawiać i to bardzo długo z panem Janem Wolskim w Klubie Naukowca w Szczecinie przy ul. Wielkopolskiej, gdy w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych ub. wieku przyjechał na zaproszenie naszej Grupy Badań Zjawisk UFO *INTERNOL*. Prowadziłem ten zespół osób znakomicie, rozsądnie podchodzących do problemu zjawiska Niezidentyfikowanych Obiektów Latających wchodzący w struktury organizacyjne Pomorskiego Towarzystwa Psychotronicznego . To było znakomite spotkanie, a pan Jan Wolski okazał się przemiłym, refleksyjnym rozmówcą. A opowiadał o sprawach zapierających dech. Niestety taśma magnetofonowa z zarejestrowaną przeze mnie opowieścią Jana Wolskiego zaginęła. Do Szczecina przyjechał przede wszystkim, aby zobaczyć i pokazać swemu wnuczkowi: port, statki, morze ( sic!) . To ostatnie, odlegle od Szczecina oczywiście dzięki uprzejmości zmotoryzowanych ufologów - zobaczył. Potem jeszcze długo opowiadał o niezwykłym zdarzeniu szczecinianom zebranym w sali teatralnej Stowarzyszenia PAX przy ulicy Mariackiej, odpowiadał na zadawane mu pytania itd, a pózniej spotkaliśmy się na Ogólnopolskim Zjezdzie Ufologicznym w Lublinie. Twierdzę: Jan Wolski mówił prawdę. To nie jest kwestia wiary. Jestem o tym przekonany. Rzecz w tym, czym było spotkanie, którego realnie doświadczył. To pytanie nurtuje mnie do dzisiaj. Z kim przyszło się mu realnie spotkać?
Lech Galicki
