W czasie trwającej od listopada 1918 roku wojny z Rosją Polacy zdali sobie sprawę, że odzyskanie wschodnich granic Rzeczypospolitej z 1772 roku będzie możliwe tylko w sojuszu z państwami narodowymi, które w roku 1918 na tym terenie powstały. Takimi państwami były Łotwa i Ukraina. Nie powstało, niestety, państwo białoruskie, które mogłoby być jedynym spadkobiercą Wielkiego Księstwa Litewskiego. Tzw. „Litwa Kowieńska”, utworzona na Żmudzi przez Niemców, zajęła stanowisko antypolskie.
Pozostała w sojuszu z Polsą Łotwa (spadkobierca Inflant), którą gen. „Śmigły” Rydz wyzwolił w styczniu 1920 roku, oraz Ukraina, która podpisała umowę z Polską w kwietniu 1920 roku.
Umowa z Ukrainą kończyła nieszczęśliwą bratobójczą „wojnę o Lwów” i zatwierdzała granicę polsko-ukraińską na Zruczu, tj. na wschodniej granicy Galicji z roku 1914. Na podstawie tej umowy wojska ukraińskie i polskie przystąpiły do ofensywy, mającej na celu wyzwolenie Ukrainy i ustanowienie państwa ukraińskiego ze stolicą w Kijowie.
Piłsudski przeprowadził błyskawiczną kampanię, w której decydującą rolę odegrał znów jego najlepszy żołnierz – gen. „Śmigły” oraz kawaleria „Beliny” i „Orlicza”. U boku armii polskich walczyły dywizje ukraińskie atamana Symona Petlury. Po zdobyciu Berdyczowa nastąpił zagon na Koziatyn i zdobycie Żytomierza. W ciągu kilku dni wojska polsko-ukraińskie stanęły u bram Kijowa.
5 maja 1920 roku patrol ppor. Mirosława Olszewskiego z 1. Pułku Szwoleżerów wjechał do Kijowa, jako czołówka Wojska Polskiego. W świadomości Polaków fakt ten został skojarzony z wjazdem Bolesława Chrobrego do Kijowa w roku 1018, kiedy to król Polski przesiębrał swoją wyprawę kijowską również nie w celu podboju Ukrainy, ale przywrócenia prawowitej władzy księcia kijowskiego Świętosława, a więc – mówiąc językiem dzisiejszym - utrzymania państwa ukraińskiego sprzymierzonego z Polską.
