Każdy normalny katolik z niejakim zaskoczeniem i niedowierzaniem czyta o pedofilskich nadużyciach kleru.
Skala przestępstw, ofiary idące w tysiące... nie do wiary, bo kłóci się z powszechnym doświadczeniem. Nie znam nikogo, kto by słyszał lub sam doświadczył niestosownych zachowań ze strony księży wobec dzieci. Słyszy się plotki o babach na boku, ba, całych księżych rodzinach z gromadką przychówku i tym podobnych sensacjach, ale pedofilia?
Jak pogodzić wiarygodne doniesienia medialne z powszechnym, przeczącym im doświadczeniem?
Czyżby ktoś tu kłamał?
Niekoniecznie. Kluczem do wyjaśnienia jest kultura miejsc, w których pedofilia w kościele krzewi się najbujniej. Stany, Kanada, Australia, Irlandia. Owszem zdarzają się afery w krajach nieanglojęzycznych, jak w południowoamerykańskim Legionie Rycerzy Chrystusa, ale skala tych nadużyć jest wciąż o wiele mniejsza niż w krajach kultury anglosaskiej.
Może to przypadek, może nie. Warto przywołać w tym momencie postać i opinie Stanisława Cata Mackiewicza, który był bodaj najwnikliwszym polskim obserwatorem Anglików i ich zwyczajów, najpierw z Polski, jako anglofil, a po wieloletnim pobycie w Anglii jako patentowy anglofob.
Oto co w zbiorze "Londyniszcze" pisze o kulturze na której wyrosły kościoły zainfekowane grzechem pedofilii:
"Anglików cechuje zimno w dziedzinie normalnej erotyki i ogromne gorąco we wszelkiego rodzaju zboczeniach, począwszy od najstraszniejszego ze wszystkich: morderstwa z lubieżności. Porywane są dzieci, często niemowlęta, później gwałcone i mordowane. Żaden krajnie ma tak dużego procentu podobnych obrzydliwości jak Anglia. Homoseksualizm jest rozwinięty w ten sposób, że rzuca się ciągle w oczy. Jeśli ludzie normalni na kontynencie europejskim chętnie idą do jakiegoś teatrzyku, aby zobaczyć piękną baletniczkę, w sposób miły pokazującą kolana, to najrozkoszniejszym numerem odpowiedniego musie hallu londyńskiego będzie mężczyzna przebrany za kobietę, gubiący na scenie barchanowe majtki.
Wracałem kiedyś w lipcu z Ostendy do Londynu. Pomimo upalnego lata wiał huragan i położyłem się w kajucie trzeciej klasy, aby nie dostad choroby morskiej. Otworzyłem oczy zbudzony przez gwar. Kajuta była wypełniona angielskimi harcerkami i harcerzami. Dziewczęta i chłopcy po lat 17 i 18, w szortach do połowy uda, w jakichś koszulach i rozpiętych kaftanikach. Zajęli wszystkie kanapy do spania, kładąc się zawsze we dwójkę: chłopiec i dziewczyna. Przyznam się, że zdziwiły mnie trochę te obyczaje. Statek ruszył, wszyscy zaczynają oczywiście chorowad. Potem mi wytłumaczono przyczyny tej dwupłciowo-harcerskiej kanapowej kohabitacji. Chodzi o moralność. Harcerze angielscy, ze względu na rozpowszechnienie się homoseksualnego ohydnego i plugawego zboczenia, mają jak najsurowiej zabronione kładzenie się na kanapie w towarzystwie innego chłopca, tak jak mają najsurowiej zabronione przebywanie we dwóch w zamkniętej ubikacji. To właśnie ze względu na moralnośd kładą z nim dziewczynę. Młody Anglik kiedy się znajdzie na kanapie z innym chłopcem, to zaraz biorą go straszne ciągoty, kiedy leży koło niego dziewczyna, to odsuwa się od niej z obrzydzeniem.
Życie w Anglii nauczyło mnie szacunku i sympatii do erotyzmu normalnego. "
