Andrzeja Dudę pierwszy raz zobaczyłem w 2008 roku na mównicy Sejmowej. Świeżym premierem był wtedy Tusk, kopaczy ustawiał Leo Benhaker, a Ameryka wybrała pierwszego czarnoskórego prezydenta. W narodzie silna była jeszcze wiara w realizację obietnic Platformianych, którą również podzielałem; obniżenia podatków, powrotów z emigracji, normalizacji polityki – krótko mówiąc budowy drugiej Irlandii.
Pamiętam jak dziś że Duda występujący wówczas w imieniu prezydenta Kaczyńskiego zupełnie nie pasował mi do obrazu lansowanego przed media. Młody, z dobrą prezencją i jeszcze lepszą gadką wydawał mi się antytezą kartoflanego obrazu moherowego zaścianka, w który wmontowywano codziennie opozycję i pałac prezydencki. Sam uśmiechałem się do pewnego dysonansu poznawczego wedle którego młody doktor prawa z dużego miasta powinien być przecież po stronie postępowych „fajnopolaków”.
A jednak z jakiegoś powodu nie był.
W następnych latach oglądałem go z rzadka, ale wszystkie jego wybory polityczne pokazywały, że nie chodzi mu o blichtr i stanowiska. Mimo wielu lat zakusów i nęceń, na które dali się zwieść Zalewski, Dorn, Kluzik, Marcinkiewicz, Ziobro, Misiek Kamiński i dziesiątki innych, Andrzej Duda pozostał przy swoim. Mógł przejść do obozu władzy i stać się jednym z tłustych misiów – może nawet byłby dziś ministrem, ale nie przeszedł. Wtedy to, na przełomie 2010/2011 byłem pewien że to jest człowiek, który w życiu ma zasady.
Dlatego jego start w wyborach przywitałem z uśmiechem – bo takiego polityka w Pałacu potrzebuje Polska. Abstrahując od kolejnych miesięcy całej machiny kampanijnej, obietnic, deklaracji i PR-owych zagrań, jestem pewien że Andrzej Duda był i jest najlepszym kandydatem z uczestniczących w wyścigu.
Prezydent powinien mieć zasady, dzięki którym jest w stanie tworzyć politykę. Nie odwrotnie. Moim zdaniem Duda takowe posiada, o czym przekonuje się nie od dwóch tygodni, a od ośmiu lat.
Dlatego ma moje poparcie.
