Klaskaniem mając obrzękłe prawice

Klaskaniem mając obrzękłe prawice,

Znudzony pieśnią lud wołał o czyny 

 

Jeszcze w zeszłym tygodniu królowala na S24 opcja o nie mięszaniu się polskiej polityki i jej przedstawicieli w sprawy ukraińskie. Jako człowiek dobrze wychowany (oraz niestety leniwy) nie przypomnę po orderach kto i co napisał. Ci co napisali wiedzą, ci co przeczytali też. Jako dowód niech wystarczą wyniki salonowej ankiety, w której przeciwnicy jakiejkolwiek politycznej ingerencji byli w absolutnej, rzec można, przytłaczyjącej większości.

 

Jakież było moje zdziwienie gdy zerknąłem przed chwilą na salonowe SG. Ledwo pan Prezes postawił nogę na kijowskim Majdanie, ledwo kamery ukazały go wdzięcznie upozowanego u kliczkowego biodra w roli wielkiego zwolennika integracji europejskiej (za bratem), odwagi jako takiej (JPII) i Wielkiej Ukrainy (Tarasem Szewczenką), ledwo publikatory wypłakały za nim krokodyle łzy nad nieobecnościa naszych oficjeli, gdy Salon został dosłownie zalany dziesiątkami gloryfikujących i emocjonalnie nabuzowanych peanów. Wyjątkowo nie od specjalistów od pijaru i marketingu choć wyprawa i mowa Prezesa to istny majstersztyk. Skąd ta nagła wolta Szanowni Koledzy, że pozwolę sobie zapytać. Oczywiście retorycznie, bo wydaje mi się, że odpowiedź znam aż za dobrze.

 

Ten króciutki liścik otwarty kieruję do salonowych Kolegów hipokrytów w nadziei, że gdy miną pierwsze emocje, z pochylonych nad klawiaturami rozgrzanych głów przestanie dymić a i prawice wrócą do stanu pierwotnego to może zaczniecie Koledzy w końcu logicznie, na chłodno a przede wszystkim politycznie myśleć. Taki ze mnie niepoprawny optymista :)

 

PS: Rozumiem, ze gdyby ziścił się najgorszy z możliwych scenariuszy i do naszych bram zapuka nagle kilka milionów zdesperowanych Ukraińców to przyjmiecie ich z otwartymi ramionami. Inaczej sobie tego nie wyobrażam.