Niemal od zawsze zastanawia mnie, czy pomiar odzwierciedla stan faktyczny. Pomiar to przecież proces, rządzi się swoimi prawami. Wynik jaki uzyskujemy jest więc sumą praw jakie posiada obiekt badany, oraz przyrząd jakim je badamy. Ludzkość odkryła to już dano, ale w skali kwantów. Mechanizm ten jest tłumaczony skalą. Obiekt badany jest porównywalny do przyrządu jaki go bada, przez co wynik jest taki jaki jest. To prawda, foton jaki oświetla elektron to jednak jest znaczący wkład. Czy tak jest w skali makro? Czy jak oświetlamy latarką przeszkodę na swojej drodze, to wpływamy na nią? Pewnie tak, ale wpływ jest bardzo mały. Jednak jeśli będziemy się zbliżać z prędkością prawie równą c, energia fotonów z latarki będzie ekstremalnie duża. Taka energią będzie wpływać na oświetlony obiekt w sposób znaczący. Można wysnuć wniosek że to jednak dynamika powoduje ten mało intuicyjny pomiar. Czy aby na pewno? STW przewiduje wiele zjawisk w świecie makro, jakich normalnie nie widzimy. Nie ma w niej mowy o tym czy światło ma mieć ekstremalne energię, czy nie. Mimo to odcinki się skracają, nawet dla światła o bardzo niskich energiach.
Pytanie jakie sobie stawiam, to: czy dodawanie relatywistyczne mówi nam jaka jest sumaryczna prędkość, czy tylko jaką sumaryczną prędkość zmierzymy? Gdybyśmy mieli inne fale, o prędkości 2 lub 3 razy większej od c, ale nie posiadających cech światła, to wynik był by ten sam? To tylko psie myśli… hipoteza o hipotezie.
Po pewnych perypetiach udało się z pomocą Pana Krystiana Koniecznego, poprawić wzory na kąt alfa, odległość R i kat lambda prim. Istnieje jeszcze jedna wielkość już przeze mnie poznana, jaką chcę opisać. Poza nią widzę co najmniej jeszcze jedną, ale jest ona w opracowaniu. Zastanawiałem się jak ją nazwać. Roboczo był to promień pozorny. Pewnie tak zostanie, bo po prostu się do tej nazwy przyzwyczaiłem. Nie ma on jednak żadnej cechy pozornej. Jest jak najbardziej realny.
Promień pozorny jest to odcinek zawarty pomiędzy punktem znajdującym się w połowie odcinka R, a środkiem okręgu.
Podobnie jak kąty beta, lambda i lambda prim wynika z istnienia stałego kata alfa dla obiektu m2 poruszającego się z prędkości v. Na razie trajektoria ruchu jest kołowa, ale nie znaczy że dotyczy to tylko takiego ruchu. Do tego jednak daleka droga.
Zastanawiałem czy zacząć od opisu, czy od wyliczenia. Uważam że lepiej będzie policzyć. Można zrobić to na kilka sposobów. Najprostszy to chyba z odcinka R i promienia r. Lepszym sposobem jest z kata beta i promienia r. Lepszy dla tego, bo wskazuje ścisły związek promienia pozornego z katem alfa. Stosowny rysunek:
Jak widać na rysunku promień pozorny oznaczyłem jako h. Jest to trójką o bokach r, 1/2R i h. Mamy też wszystkie jego kąty. Policzenie więc nie stanowi problemu. Kąt w tym trójkącie, będący połową kąta beta wynosi:
(40a)
Cosinus tego kata wyraża się więc tak: 
(41a)
a więc nasze h: 
(42a)
Co w sumie da nam: 
(43a)
Komuś to coś przypomina? Jeśli nie, to będzie o tym w kolejnych notkach.
Druga opcja to zwykły pitagoras (hyhy):
(44a)
(45a)
Mniej więcej wiemy jak policzyć nasze h. Teraz napisze o tym po co te hocki-klocki. W matematyce okrąg rysuje nam funkcja. Na tym problem się zamyka. W fizyce muszą istnieć siły, jakie powodują zakrzywienie ruchu obiektów. Oprócz sił, o zakrzywieniu decyduje też odległość od źródła tej właśnie siły. Klasycznie siła ta jest skierowana do środka obrotu, a odległość definiuje zwykły wzór matematyczny (w realnym świecie na ogół wzór na elipse). Najczęściej jednak stosuje się wzór na okrąg. Z tego co już napisałem, łatwo zauważyć że takie uproszczenie jest słuszne dla bardzo wolnych obiektów (w skali kosmicznej). Obiekty poruszające się z średnimi prędkościami będą mieć już odchylenia od wyliczeń. Wykres zmiany R w funkcji kata alfa(czyli prędkości), nie przypomina nam wykresu na parametr Beta Lorentza. Nie jest co prawda to wykres liniowy, ale jego przebieg wskazuje że nawet dla stosunkowo małych prędkości kat alfa przyjmuje mierzalne wyniki. Tutaj należy zwrócić uwagę na to, że interesuje nas przedział kata alfa mniej więcej do 0,4 radiana. Już pisałem dla czego.
Środkiem obrotu dla obiektu m2 będzie punkt o`, ponieważ punk o, nie znajduje się na linii łączącej m1 i m2. Co ciekawe, dla obiektu m1 środkiem obrotu będzie dokładnie taki sam punkt, ale obrócony o kąt pi wokół punktu o. Żeby tego dowieść wystarczy odwrócić rozumowanie i badać odległość nie od m1 do m2, ale od m2 do m1. Przypominam że rozumowanie jest słuszne dla tych samych chwil czasowych. Jeśli zapomnimy o znacznikach czasu, cały wywód się rozpada.
Tak więc odcinek R jest styczną do okręgu o środku o i promieniu h. W czasie obrotu odcinek R porusza się więc mniej więcej tak jak na tym rysunku:
Dla kolejnych znaczników czasu t1,t2 i t3 odpowiadające im punkty i odcinki h oraz R oznaczyłem jako prim i bis.
Niezależnie od tego w jakim miejscu dokonujemy pomiaru, ruch obiektu m2 jest po tym samym okręgu. Nic się w tej kwestii nie zmienia. Natomiast zmienia się odległość pomiędzy obiektami m1 i m2, oraz kąt lambda `.
Teksty na moim blogu są chronione prawami autorskimi. Udostępnianie, powielanie lub inne czynność dozwolone pod warunkiem podania źródła, adresu mailowego oraz autora bez ograniczeń do celów niekomercyjnych
