Poprzednia moja notka była o hipotetycznym silniku w jakim chciałem wykorzystać wirtualne cząstki. O ile koncepcja jest bardzo prosta, o tyle wykonanie takiego napędu już nastercza spore trudności. Nie jest to poza zasięgiem naszej technologii, ale jest poza moimi możliwościami. Co prawda wykonałem model, o dziwo działający, jednak nie mam pewności czy na pewno on pracuje na opisanej zasadzie. Nie udało mi się jednoznacznie ustalić, czy efekt jaki uzyskałem potwierdza założenia, czy poprostu pochodzi od innych zjawisk fizycznych. Przemyśle to jeszcze raz i jeśli uda mi się opracować jakiś zestaw do badań, jaki wyeliminuje zauważone błędy, podejmę kolejne próby.
Dzisiaj chce napisać o czymś zupełnie innym. Jak już często pisałem, obecne modele działania kosmosu są dla mnie mało wiarygodne, dla tego często podchodzę do nich sceptycznie. Dzisiaj chce napisać o modelu ewolucji galaktyk. Obecnie ugruntowany jest pogląd, że galaktyki powstają podobnie jak układy planetarne, w wyniku kolapsu materii w proto-dysku wokół pierwotnej czarnej dziury. Konsekwencją tego jest powstanie galaktyk spiralnych, jakie w wyniku zderzeń przekształcają się w galaktyki eliptyczne.
Mniej więcej wygląda to tak:
Od dość dawna mam problem z tak przedstawionym modelem. Ogólnie przyjęte jest że galaktyki eliptyczne to ostatnie stadium ewolucji galaktyk. Tymczasem najstarsze znane nam galaktyki, to nasza rodzima galaktyka (Mleczna Droga), oraz Wielka Galaktyka w Andromedzie. Jak to sie stało że przez miliardy lat, te dwie galaktyki przeszły bez szwanku i uniknęły kolizji z podobnymi obiektami? Po takiej kolizji powinny się zmienić w galaktyki eliptyczne... Czyzby nic takiego je nie spotkało? Jak dla mnie, to bardzo mało realny scenariusz. Wiemy i to już jest pewne, że te dwie galaktyki w końcu jednak się połączą. Obecne modele wskazują, że w wyniku tej kolizji, powstanie galaktyka eliptyczna. Niestety my tego nie sprawdzimy, bo dojdzie do tego, jak już nie będzie po nas nawet śladu.
Kolejnym problemem sa same galaktyki eliptyczne. Na ogół są to obiekty supermasywne, najczęściej bardzo oddalone. Nastercza to problemy obserwacyjne i pomiarowe. Jednak technika idzie ciągle do przodu, przez co mamy coraz lepsze zdjęcia tych galaktyk. Co ciekawe, efektem tego postępu jest odkrycie nowego rodzaju galaktyk. Są to galaktyki super-spiralne. Niewiele one różnią się od zwykłych spiralnych. Nawet nie wiem czemu nadano im nowa nazwę. To sa najzwyklejsze galaktyki spiralne i jedyna ich cecha odróżniająca je od Drogi Mlecznej jest ich wielkość. Mianowicie są one porównywalne w swojej masie do największych galaktyk eliptycznych. Ciekawe tez jest jak je odkryto. Wcale nie były one nieznane. One były tylko błędnie skatalogowane. Wraz z postępem technologicznym, zauważono że część galaktyk eliptycznych posiada strukturę spiralną. Istnieje całkiem nie małe prawdopodobieństwo że większość galaktyk eliptycznych może mieć taka budowę.
Astronomowie badając ewolucje galaktyk, nie wyobrażają sobie że w wyniku kolizji może powstać inna struktura niż eliptyczna. Wykonują symulacje komputerowe i one potwierdzają ich założenia. Dla mnie to nie jest dziwne. Symulacje maja to do siebie, że co wsadzimy do komputera, to uzyskamy na wyjściu. Jakie jest więc inne wyjście? Jak zwykle zaufajmy naturze i badajmy ja do skutku. Tak się dzieje i co rusz mamy fascynujące odkrycia.
Naukowcy z Uniwersytetu Stanu Michigan dowiedli, że Galaktyka Andromedy, nasza najbliższa, duża, galaktyczna sąsiadka, rozerwała i pożarła masywną galaktykę jakieś dwa miliardy lat temu. Jak więc to sie stało, że nie powstała galaktyka eliptyczna, a Andromeda(M32) zachowała strukturę spiralną? Przecież obydwie galaktyki były porównywalne wielkością do siebie. M32p była niewiele mniejsza od Drogi Mlecznej. Powinna wiec wprowadzić chaotyczny ruch gwiazd w M31.
Sami autorzy odkrycia nie wiedza jak to interpretować, a nawet sugerują korekty w modelach ewolucji galaktyk. Po M32p pozostała słabo widoczna galaktyka z jej centralną BH. Ta BH nie weszła w skład M31. Została wypluta ze swojej macierzystej struktury jak pestka ze śliwki, zabierając tylko niewielką część swoich gwiazd. Reszta jej gwiazd weszła w skład galaktyki Andromedy. Co ciekawe M32p ma strukturę bardziej przypominająca galaktyki eliptyczne, a M31 jest klasyczną galaktyką spiralną. Jaki więc mechanizm zachodzi w czasie kolizji galaktyk, że nie narusza struktury spiralnej, a wręcz ją wzmacnia?
Pytania sa ważne, a właściwe odpowiedzi jeszcze ważniejsze. Okazuje się że o kosmosie wiem tylko to że nie mamy pojęcia jak działa w stosunkowo małych skalach (grupach lokalnych galaktyk). Tym bardziej trudno jest więc mówić o mechanizmach w supergromadach jak np Laniakea, nie wspominając już o kosmologi jaką serwuje nam hipoteza Bing-Bang.
Niestety to nie koniec problemów z galaktykami. Postaram się niedługo napisać co nieco o ich kolejnej przedziwnej własności. Okazuje się ze wszystkie krążą jednakowo, niezależnie od swojej wielkości. Czyżby istniał jakiś zegar synchronizujący ich ruch? Jak to pogodzić z dobrze ugruntowana względnością świata? To sa wszystko bardzo ciekawe tematy, tak samo jak ten, że astronomowie odkryli zależność wielkości stałej struktury subtelnej od jej orientacji w przestrzeni (o czym pisałem w notce: https://www.salon24.pl/u/ludwiczek/750623,aza-czyli-o-stalej-struktury-subtelnej ).
Moim zdaniem marnowane są pieniądze na badanie ciemnej magii, a bardzo ważne pytania czekają w kolejce na nie wiadomo co. Teleskop JWST wygląda na jedną wielką fuszerkę, a już planują kolejny. Podatnik musi być dojony, ale tak by nikomu to nie zagrażało.
Dokładniej o kolizji M32p poczytać można tu:
http://www.pulskosmosu.pl/2018/07/23/w-grupie-lokalnej-byla-kiedys-jeszcze-jedna-masywna-galaktyka/
http://www.urania.edu.pl/wiadomosci/galaktyka-w-andromedzie-rozerwala-kiedys-duza-siostre-drogi-mlecznej-4535.html
Matka natura co rusz uczy nas pokory. Oby nam jej nigdy nie zabrakło. Pozdrawiam wszystkich
tagi: nauka, astronomia, astofizyka, galaktyki
