Notka ma na celu jedynie zwrócenie uwagi na to co się dzieje nie z dysproporcją energii cząstek (E`), ale z stanem przestrzeni pomiędzy nimi. Moje rozważanie zaczynałem od nierówności:
wz1
Określa ona minimalną energię oscylatora w próżni. Nie nakłada ona górnej granicy. Określa tylko że iloraz delta E i delta t nie może być zerowy. Ma pewną minimalna wartość. Jaka jest wartość faktycznie energii w jakimś obszarze, to nie wiem. Wiem natomiast jaka jest wartość energii bozonów pola ExB.
wz2
Poświęciłem kilka notek na to by wykazać że wz2 zależy od pola grawitacyjnego i nie jest stała. Podobnie w ostatnich kilku notkach wskazałem że podobna relacja zachodzi nie tylko w polu grawitacyjnym, ale też w układach inercjalnych. Wartość zmiany zależy też od dynamiki obiektów. O ile w początkowych notkach winne temu było pole grawitacyjne, to w tym wypadku nie mamy do czynienia z zewnętrznym polem. Dla mnie staje się więc jasne, że powstaje pole w wyniku dynamiki badanych cząstek. Jakie to pole?
Żeby na to pytanie odpowiedzieć, trzeba zacząć od stwierdzenia że sytuacja z poprzedniej notki jest symetryczna. Badając sytuację z IUO związanego z cząstka p2, otrzymamy identyczna relację, ale kierunek dysproporcji E` będzie miał zwrot przeciwny. Generuje to pewien paradoks, jaki tak naprawdę nie istnieje. Chodzi tutaj oczywiście o prawo zachowania energii. Jeśli bowiem cząstka p1 otrzymuje mniej energii od cząstki p2 o wartość E`, to co się dzieje z tą energią? Przecież nie można energii zniszczyć!
Rozwiązanie jest jednak banalne. Przypomnijmy wzór ogólny, z obcego (czarnego) IUO:
wz3
Pierwszy pierwiastek z tego wzoru ma prędkość ze znakiem minus, a drugi ze znakiem plus. Tak więc dysproporcja energii dla p1 zachowa ten znak (nazwijmy ja E`1), oraz dysproporcja dla p2 zachowa znak plus (co nazwę E`2). Dodając do siebie E`1 i E`2 musi nam wyjść zero, by prawo zachowania energii było spełnione:
E`2-E`1=0
wz4
Czy to równanie jest spełnione? Podstawmy wiec odpowiednie reguły dla sytuacji dla obu cząstek:
wz5
do da nam:
wz6 ----errata. Nie zauważyłem że w tym wzorze pozostały dwa nadmiarowe nawiasy kwadratowe. To jest błąd, ale nie chcę go usuwać ze względów formalnych. Błędy też maja cechy pozytywne.
I po obliczeniu:
wz7
Żeby spełnić to równanie, konieczne jest tylko by v2-v1=0. Teraz wystarczy znaleźć taki IUO w jakim v2-v1 będzie równe zero i w nim prawo zachowania anergii będzie jak najbardziej spełnione. Można by było w tym momencie wyprowadzić dowód na to że ten warunek jest spełniony tylko i wyłącznie w punkcie r od p1 i p2 (czyli w połowie odcinka łączącego te cząstki). To jednak dla mnie jest mało interesujące. Pozwolę sobie ten dowód pominąć, bo to sprawa prozaiczna (choć wymaga przyłożenia się). Być może że taki dowód będę wyprowadzał, ale dla przypadku gdy będę rozpatrywał prędkości relatywistyczne. Wtedy juz nie będzie to takie oczywiste, a wynik może być zaskakujący.
Notka zrobiła się przydługa, więc zakończę ten temat w kolejnej.
Na koniec tej notki przypominam że:
1/ cząstki p1 i p2 traktuje jako oscylatory harmoniczne jakie absorbują i emitują fotony. Nie sa to żadne elektrony, protony czy inne cząstki znane z modelu standardowego. To tylko konstrukt logiczny.
2/ rozpatrujemy sytuacje w jakich prędkości v1 i v2 sa bardzo małe w porównaniu z prędkością światła.
3/ notki są trudne do zrozumienia jeśli nie czytamy ich w serii. Każda kolejna odwołuje się w całości lub częściowo do poprzednich. Uważam że tylko w ten sposób można je zrozumieć.
Jeszcze jedna końcowa uwaga. Opisywana sytuacja jest mało realna w świecie fizycznym. Pomimo tego że dla człowieka prędkości relatywistyczne są jakąś abstrakcją, to właśnie głównie one nas otaczają. Prędkości bardzo małe w porównaniu z c, są bardzo małym ułamkiem całego spektrum jakie nas otacza. Fizykom przychodzi z trudem spowolnienie neutronów do wielkości znanych nam z otoczenia. Świat w mikroskalach jest niezwykle dynamiczny i cały czas musimy o tym pamiętać.
Tagi: nauka, fizyka, Teoria Względności
