„Ostatni dzwonek” to wybitne, przemilczane dzieło, w którym znajdujemy cenną lekcję. Lekcję historii i moralności, przeplataną wspaniałą muzyką wybitnego mistrza Preisnera. Kunsztowne role aktorskie wykonane w najwyższym stopniu, zarówno młodego pokolenia, jak i tego starszego. Scena w teatrze zapiera dech w piersi. Podobnie role Bednarza i Bisty, w tym ich pojedynek. Tymczasem w telewizji państwowej wciąż powtarza się amerykańskie szmiry. Ewentualnie składa nieustanny hołd Piłsudskiemu.
Diabelski system socjalizmu klasowego musiał runąć. Nie miał żadnego prawa, aby istnieć, aby dłużej zniewalać dusze Polaków. Młode pokolenie raczej nie zrozumie tego filmu. Także nie każdy pamięta ten przykry okres w historii naszej Ojczyzny.
Co nam wszystkim pozostaje? Pamiętać o tym, co było. O walce z Bogiem i Kościołem, o budowaniu "raju" wyjałowionego z wartości, rozumu i sumienia, ludzkich odruchów, normalności. "Raju" zbudowanego na niewolniczej pracy, inwigilacji, donosach i terrorze gówniarzy na usługach żydowskich partyjniaków z Moskwy.
Co się dziś zmieniło, po 30 latach od premiery filmu? Na ile jesteśmy wolnym Narodem? Czy pamiętamy czym jest wolność? Czy nie zmieniono nam, Polakom, dyktatury?
"Czy widzisz światełko w tunelu?”...
