Sluchalem niedawno z kasety godzinnej rozmowy
Martyna Lewisa z najbogatszym Irlandczykiem,
Tony O'Reilly-m ( jedna z rozmow z serii “Reflections on Success” ).
Sir Anthony za najwiekszy powod do dumy uwaza swoja rodzine, dobrze wychowane i wyksztalcone dzieci, to, ze w barwach Irlandii odnosil zwyciestwa w rugby oraz sukces w biznesie, bedacy swego rodzaju uzupelnieniem sukcesow sportowych. Majac u progu kariery wybor miedzy polityka, a kariera zawodowa, wybral ta ostatnia, albowiem duze pieniadze dawaly mu w perspektywie wieksza swobode i wieksze mozliwosci … sluzenia Ojczyznie ( co za ksenofob i nacjonalista!!! ).
Co wiecej, doszedl do niewyobrazalnego majatku wlasna praca, za ktora wolni ludzie dobrowolnie godzili sie mu placic jak za zboze ( m.in. dwie dekady u Heinz-a ). Dla porownania nasi tzw. leberalowie z KL-D dorabiali sie prywatyzujac za bezcen majatek narodowy ( por. wciaz kryjacy sie za immunitetem Emil Wasacz i jego “prywatyzacja” Domow Centrum czy TPSA ).
Rzecz jasna gdyby zamiast pytan Martina Lewisa zostalby poddany przesluchaniu przez Monike Obywatelska, zaraz by mu zmiekla rura i zaraz spiewalby inaczej.
Ale wracajmy do tematu.
Na pytanie, jak chcialby zostac zapamietany przez innych, kiedy w dojrzalym wieku stu lat przyjdzie mu opuscic ten padol, Tony O’Reilly odpowiedzial:
Chcialbym, zeby moi znajomi wspominali mnie jako dobrego, uczciwego czlowieka.
I zeby mowiono o mnie: “He helped put Ireland on the map” – Pomogl zajac Irlandii nalezne jej miejsce w swiecie.
Inne tematy w dziale Polityka
