Klaster dla samorządności

Mobilność i medialność stylu naszego życia, zaczyna budować społeczności tożsame w swoich misjach i celach. To są szanse dla wprowadzania nowych standardów, zasad i obyczajów poprzez polityki społeczne. To są szanse dla wprowadzenia nowych mechanizmów ocen efektywności ekonomicznej zadań publicznych. Na wykorzystywanie ocen dokonywanych przez różne społeczności o podobnych sposobach budowania zaufania i wartościowania dla najlepszego wykorzystania publicznych zasobów. To są szanse ...

 

Takie powiązanie społecznościowego wartościowania publicznych wydarzeń dostarczających zindywidualizowane usługi społeczne, stawać się będzie kluczową właściwością społecznej gospodarki rynkowej. Ustroju bezpośredniego zaspakajania potrzeb pracą solidarną, wspieranego sieciowymi instytucjami kontroli społecznej.

 

W oczekiwanej praktyce rozwoju sieci innowacji dla pracy solidarnej, do mechanizmu wartościowania efektywności ekonomicznej polityki społecznej zostaną wprowadzone: (i) instytucje terytorialnych wspólnot samorządowych, (ii) rodziny oraz (iii) instytucje rynku finansowego. Kluczowe znaczenie dla określenia efektu polityki społecznej mieć będzie perspektywa rodziny. To ona bowiem jest organicznym spoiwem solidarności międzypokoleniowej, to jej potrzeby tworzą sens pomocniczych interwencji wspólnoty politycznej i oszczędności rynku finansowego.

  

Partnerskie powiązanie trzech społeczności realizujących cząstkowe elementy zdania publicznego, określonego w rządowej polityce społecznej, pozwali na określeniemechanizmu trójpodmiotowego wartościowania efektywności ekonomicznej. Mechanizm ten będzie instrumentem społecznej kontroli efektywności ekonomicznej zadań publicznych. Realizowanych na zlecenie rządu za pomocą sieci internetowej.

 

Partnerstwa samoregulacji

 

Rządowy program sieciowej polityki społecznej podejmujący mechanizm trójpodmiotowości, tworzyć zatem powinien publiczne partnerstwa dla trzech zakresów samoregulacji. Partnerstwa społeczności współodpowiedzialnych za podjęte wartości i przyjęte zasady, tworzą nową zasadę obywatelstwa w czaso – przestrzeni. Publiczny charakter tych Partnerstw oznacza stosowanie zasady otwartości dla włączania się zainteresowanych w możliwość zaspakajania potrzeb.

 

1) Partnerstwo rządowo – terytorialne. Dla określenia terytorialnego zakresu programu polityki społecznej.  Cel powszechność dostępu. Wartościowanie demokratyczne gospodarowania publicznymi środkami.

 

2) Partnerstwo rządowo – finansowe. Dla określenia finansowego zakresu programu polityki społecznej. Cel prefinansowanie. Wartościowanie kapitałowe gospodarowania oszczędnościami.

 

3) Partnerstwo rządowo – rodzinne. Dla określenia rodzinnego zakresu programu polityki społecznej. Cel samokształcenie w rodzinie. Wartościowanie prywatne gospodarowania pracą solidarną.

 

Budowa zaufania pomiędzy uczestnikami Partnerstw, a wskazanym przez rząd w określeniu polityki społecznej, realizatorami zadania publicznego, wymaga starannego zredagowania i poddania publicznej debacie propozycji partnerstwa (faza przygotowania programu). Realizacja zaciągniętych zobowiązań i rozliczenie ich skuteczności, to kolejne fazy czasu trwania programu (por. schemat).  

 

 

 

Instrumenty czasu i przestrzeni działania klastra zasobowiego (schemat autora tekstu).   

 

Skala uczestnictwa w programie, określi przestrzeń samoregulacji, w każdym z trzech zakresów Partnerstw.

Każdy z zakresów Partnerstw wymaga odrębnych uregulowań (regulaminów, ofert, umów),  platform komunikacyjnych (rejestrów, procedur) oraz instytucji prowadzących. Administrowaniem tymi procesami powinny się zająć dwa typy instytucji.

 

1)         Agent transferowy – dla zapewnienia wertykalnej logistyki informacji .

2)         Bank powierniczy – dla zapewnienia prefinansowania. 

 

 

Integracja w klastrach

 

Termin klaster („zgęstek”) jest w Polsce używany od ok 10 lat na określenie partnerstwa (zgęszczenia) grupy instytucji o zbliżonych misjach działalności, dla realizacji wspólnych celów. Niedookreślona forma powiązań tych partnerstw i brak społecznej kontroli nad finansowaniem rozwoju ze środków publicznych, jest wygodna do koncentrowania celów współpracy na pozyskiwaniu środków publicznych. W konsekwencji takiej swobody językowej, klastry stały się niestety w Polsce instytucjami parawanowymi, dla zasłaniania rzeczywistych intencji. A intencje te można by sprowadzić, w przypadku administracji publicznej, do kierowania środków publicznych na cele motywowane ideologicznie, natomiast w przypadku przedsiębiorców, na wykorzystanie  środków publicznych na maksymalizowanie prywatnych korzyści.

 

Obecne wykorzystanie terminu „klaster” jest zatem przejawem nadużywania języka ekonomii, dla ukrywania odpowiedzialności za efektywność gospodarowania publicznymi środkami.

 

Podstawą dla takiego zepsucia pojęcia terminu „klaster” jest jego całkowicie niedookreślony charakter. 

 

Przewidując takie nadużycia, na odbywającej się 10 czerwca 2010 roku w Starym Sączu konferencji, zaproponowałem systematykę „klastrów”, ze względu na komercyjny albo publiczny charakter podejmowanej współpracy. W odniesienia do współpracy komercyjnej, czyli przy sieciowym sprzedawaniu produktu, zaproponowałem określenie „klaster produktowy” (pakietowy). Natomiast w odniesieniu do współpracy publicznej, czyli przy sieciowym realizowaniu zadania publicznego, zaproponowałem określenie „klaster zasobowy”.

Dziś dodam, że wyróżnikiem każdego klastra jako podmiotu skupiającego w sposób hybrydowy grupę instytucji gospodarki sieci wiedzy, powinna być zgodność w określeniu ram czasowych i przestrzennych działalności. Wprowadzone granice i miary opierać się przy tym powinny na fundamencie aksjologicznym.

 

Dla czasowego zawiązania partnerstwa społeczności współrealizujących zadanie publiczne z wykorzystaniem mechanizmu trójpodmiotowego wartościowania efektywności ekonomicznej zadania publicznego, właściwą instytucja jest zatem instytucja Klastra zasobowego.

 

Przewiduję, że kluczowym instrumentem integracji będzie się stawać zarządzanie Funduszem posagowym. Dla wprowadzenia finansowej kontroli efektywności gospodarowania, Fundusz posagowy powinien być powiązany z Funduszem obligacji społecznych.

 

Fundusz posagowy powinien być w części zasilany przez określone przez rząd i przez jednostki samorządu terytorialnego środki publiczne, a w części powinien być prefinansowany przez środki pochodzące z emisji obligacji społecznych. Zasób środków gromadzonych z emisji obligacji społecznych proponuję określić terminem Fundusz obligacji społecznych. Emisję obligacji społecznych inicjować powinna jednostka samorządu terytorialnego, zainteresowana rozwojem podejmowanych wartości.

 

Tu i teraz nad Wisłą  

Wprowadzenie klastra zasobowego jako nowej instytucji społecznej gospodarki rynkowej, może też być odbierane jako wprowadzenie nowej instytucji demokracji bezpośredniej.

 

Ale wobec napięcia politycznego wokół koniecznych zmian, warto się zgodzić, że po pierwsze gospodarka.