Nie jadę do Berlina

Kiedy 29 stycznia 2010 roku Bartosz Wieliński pisał słowa: "Z dobrego źródła wiem nawet, że do pozostanie szefem rządu od kilkunastu miesięcy namawiała go (Donalda Tuska - dop. mój) Angela Merkel", mało kto przywiązywał do nich wagę.[1]

Nie trudno domyślić się, jakich argumentów użyła kanclerz Niemiec, by przekonać polskiego polityka do zmiany planów. Zresztą, płynacy na fali popularności, "nie mający z kim przegrać", Donald Tusk sam je zdradził rok temu w wywiadzie dla tygodnika "Przekrój" - "Zostanę szefem Komisji Europejskiej" - powiedział wówczas. I znów jego słowa przeszły bez echa.[2]

Bruksela to, Bruksela tamto... - słuchając wystąpienia Donalda Tuska podczas konwencji programowej Platformy Obywatelskiej miałam wrażenie, że mówi do mnie UE-lobbysta, a nie aktualny i przyszły premier Polski. [3]

Wystąpienie Radosława Sikorskiego było ponoć zaproszeniem do debaty o przyszłości Unii i ewentualnych zmianach, które mają ratować ją przed upadkiem. Jeżeli tak, to dlaczego Angela Merkel, w jednym z wystąpień dotyczących konkretnych zmian powiedziała, że Polska wyraziła na nie zgodę?

- W trakcie rozmów, które teraz przeprowadziliśmy, Polska także powiedziała jasno, że chce iść tą drogą unii stabilności - oświadczyła Angela Merkel w Bundestagu, prezentując swoją wizję Europy przed unijnym szczytem. [4]

Gdyby w Polsce media należycie wywiązywały się ze swojej kontrolnej wobec rządu roli, to już padłyby pytania:

W oparciu, o jaki rodzaj umowy lub oświadczenia szefowa niemieckiej dyplomacji odwołuje się do polskiego "jasno brzmiącego" stanowiska? Jak ono brzmi i dlaczego Polacy nie znają jego treści?

"Jedziemy do Berlina" - napisał prof. Antoni Dudek. Niech jadą. Ja zostaję, w końcu nie pierwszy to raz, gdy Polacy zostali oszukani...