Lewicy marsz po władzę nad Europą

Wiadomo już, co w najbliższych dniach będzie spędzało sen z powiek lewicowych polityków i publicystów. Otóż będzie to sposób, w jaki zostanie rozwiązany  problem ratyfikacji zmian Traktatu Lizbońskiego tak, aby uzyskać oczekiwany efekt.

Zaskoczył mnie lewicowy dziennikarz Paweł Wróblewski, który w tekście, jaki ukazał się na łamach Gazety  Wyborczej pod wiele mówiącym tytułem:  "Prawica nie zatrzyma nowego traktatu UE", bez  żenady, bez skrupułów,  bez chwili refleksji, że coś jest nie halo, ujawnił  plany dopasowywania zasad głosowania pod oczekiwany wynik.

"Nie będzie zgody na jakiekolwiek uszczuplenie suwerenności Polski" - autor przytacza wypowiedź polityków prawej strony  i,  wyraźnie zadowolony, przewiduje: "koalicja zapewne nie będzie potrzebowała w tej sprawie ich głosów, a nawet - w skrajnym wariancie -głosowania Sejmu".

Zwracam uwagę, że piszący swój tekst, publicysta  Gazety Wyborczej jeszcze nie wiedział, czy po szczycie w Brukseli dojdzie do zmian w traktacie, nie wiedział również,  jaki będzie ich charakter,  ale już kombinował. I nie jest  w tym niestety odosobniony.

"Szef MSZ Radosław Sikorski sam zwracał uwagę na to, że unijni politycy zdają sobie sprawę z trudności, na jakie może napotkać ratyfikacja w niektórych krajach UE, np. Irlandii i Czechach." - napisał Wróblewski. Czyli wie. Oni wszyscy wiedzą, że opinia publiczna jest w tej kwestii podzielona, że pod słowem  "trudności" kryje się brak społecznego poparcia dla powstania Związku Socjalistycznych Republik Niemieckich, a mimo to forsują swój projekt.  Mamy więc po raz kolejny do czynienia z sytuacją, gdy zasady głosowania ustala się pod  oczekiwany wynik. 

Pytanie, czy ten numer, który  z demokracją ma tyle wspólnego, ile  miały z nią wspólnego wybory w ZSRR, a który udał się w przypadku głosowania nad Traktatem Lizbońskim,  po raz kolejny przejdzie?