Dziś przez przypadek obejrzałam fragment Panoramy i tam w wiadomości nt. asesorów wiceminister powoływał się na fakt, że asesorzy wypowiadają przyrzeczenie, które nawet pokazano, a to znaczy, że nie mogą być sterowani przez nikogo, a zwłaszcza przez MS.
Każde przyrzeczenie to tylko słowa i niekoniecznie muszą iść w parze z czynami, zaniechaniem, czy biernością. Jeżeli człowiek przyjrzy się różnym przyrzeczeniom, to widać, że nijak mają się do rzeczywistości, a często stoją do niej w poprzek.
Pierwsze to przyrzeczenie składane przez małżonków w czasie ślubu. Co z tego, że składają je w obecności rodziny, przyjaciół, znajomych i innych ludzi, jak potem wielu z nich nie jest w stanie dotrzymać i dotrwać np. w wierności.
A tacy posłowie, którzy też ślubują, że dobro Polski i pomyślność obywateli będzie dla nich najwyższym dobrem. Pewnie jest tym dobrem najwyższym, gdy wziąć pod uwagę każdego z osobna, a z pomyślnością obywateli jest już różnie i raczej jakby przejmują się mniej konsekwencjami braku pomyślności części osób w związku z posłowaniem i tworzeniem ustaw, rozporządzeń, czy przepisów pod różne grupy nacisku.
Lekarze, policjanci, sędziowie, strażacy recytują słowa przyrzeczenia, a potem, taki lekarz ustala termin zabiegu na za kilka lat i jakoś mu nie w głowie pomyślność, dobro i zdrowie pacjenta, albo ustala takie terminy i sugeruje, by zainteresować się prywatnym leczeniem, bo będzie szybciej. Słowa wyszły z mody, nic nie znaczą lub znaczą co innego, niż mogą znaczyć i wielu z nas odczuło to na własnej skórze.
Chwytanie się przyrzeczeń jako argumentów, nie jest dla mniej miarodajne. Nie są magiczną regułką, za którą stoi moc słów, choć są tacy, którzy by tak chcieli. Po prostu na to się nie łapię, bo nie słowa, a czyny mówią wiele.
Waga słów niczego nie waży.
