Justyna nie dała rady

Stało się to, czego można się było obawiać, choć ja, w swojej naiwności i głupocie myślałem, że będzie inaczej. Noga polskiej biegaczki nie wytrzymała, na dodatek któraś z rywalek jeszcze „pomogła” i trzeba było się z biegu na 30 km wycofać. Justyna Kowalczyk zakończyła przygodę z igrzyskami w Soczi, a być może z igrzyskami w ogóle, nie kończąc biegu i schodząc z trasy po przebiegnięciu niecałej połowy dystansu.

Nie mam w zwyczaju upajać się patrzeniem jak norweskie brojlery (a jednak to nie Rosjanie je przyhamowali tylko, widać, bały się brać w Soczi na okrągło, bo bieganie na anabolikach przez całe igrzyska na takiej wysokości mogłoby je położyć na cacy, tak jak ich kolegę pływaka) odlatują innym niczym dzikie gęsi, więc, po raz pierwszy od 2009 roku, mistrzowskiego biegu na nartach do końca nie oglądałem. Jakoś specjalnie mnie to jednak nie martwi. Ciekawe czemu?

Myślę, że nie czas jeszcze na jakieś biegowe podsumowania. Za świeżo jest. Ale podziękować jeszcze raz naszej mistrzyni za to, że ze złamaną nogą roztrzaskała Norweżki jak szkło o ścianę, a potem jeszcze doskonale startowała w sprincie, można już dziś.

A Soczi dochodzą głosy, że Justyna ma kończyć karierę. Nie mam pojęcia czy to prawda. Gdyby jednak tak, to myślę, że nie byłaby to zła decyzja. Nie ma sensu dłużej walczyć z wiatrakami. Świat nart pozwala brojlerom na wszystko. Więc niech sobie brojlery dają w żyłę (nie mylić z Żyłą), bez alibi w postaci Justyny. Bo myślę, że Justyna jest im po to właśnie potrzebna. Przegrają z nią od czasu do czasu i stają się przez to znacznie bardziej wiarygodne. Na to pozwolić nie można.

Bjoergen została dzisiaj, tak twierdził w relacji telewizyjnej Jóźwik albo Babiarz, „królową nart”. Jaką królową, pytam. Nart? Chyba królową jazdy na „Symbicorcie”. I pewnie nie tylko. W końcu jest biegaczką niezwykle uniwersalną.