Mogę odetchnąć

 Parę postów wstecz, prorokując skład finału tegorocznej Ligi Mistrzów, zobowiązałem się do rzeczy, które wymagałyby ode mnie nie lada wyrzeczeń i poświęceń. Oczywiście w wypadku gdy w finale zagrają Bayern z Chelsea. Można sprawdzić w tekście „A ja znów na Hiszpanów”.

Dziś mogę odetchnąć pełną piersią. No bo, tak na zdrowy rozum, kto wytrzyma cały mecz z komentarzem Szpakowskiego? I który kibic powstrzyma się od próby wytypowania wyniku? Żeby o innych obostrzeniach, których się wobec siebie na wypadek wspomnianego wyżej składu finału podjąłem, nie wspominać.

Ja to pół biedy. Ważniejsze, że odetchnąć pełną piersią może też cały piłkarski świat. Nie będzie musiał oglądać w finale Chelsea. Bayern, co by mu nie zarzucać, oglądać się da. A w przyszłym roku, po znaczących wzmocnieniach (bo chyba oprócz Roberta jeszcze coś dołożą), możemy spodziewać się czegoś, jak sądzę, wyjątkowego. Pep nie odpuści. W ostatnich tygodniach musiał przełknąć tyle gorzkich pigułek, co nigdy wcześniej przez całą trenerską karierę razem wziętą. Ale Chelsea? Real Mourinho dało się oglądać tylko dlatego, że chłopaki się go nie do końca słuchali. W Chelsea nie ma takich indywidualności jak w Realu, więc obowiązuje ścisła realizacja jego założeń. A jak to wygląda w zetknięciu z prawdziwym futbolem, to pokazało wczoraj Atletico. I dobrze, że pokazało.

Ktoś sobie wyobraża jak Real przez 120 minut w Lizbonie tłucze głową w mur i potem przegrywa w karnych? Toż to by jeszcze gorzej wyglądało niż oba mecze Barcelony z Chelsea dwa lata temu. Ale, na szczęście, nie trzeba sobie tego  wyobrażać. Dzięki Hiszpanom z Madrytu w czerwono-białych strojach.

…

Aha. kto wygra finał? Ponieważ ostatnio mam takie sukcesy w typowaniu, to bez krępacji i biorąc pełną odpowiedzialność za to co niżej, nie bez kozery powiem: ci z Madrytu. Mam nadzieję, że ci lepsi