Lansowanie

Nie ma co ściemniać: nie jestem ani ultraprawicowym superkonserwatystą ani skrajnym lewakiem. Nie definiując dokładnie swoich poglądów, bo to zawsze szufladkuje i zaciemnia, nie mam jednak podejścia „rydzykowego” elektoratu i choć często-gęsto nie zgadzam się z tezami/ opiniami/ poglądami/ wnioskami, które usłyszę (przeczytam) w różnych mediach, staram się słuchać różnych polityków i publicystów. Ot, dla własnego spokoju ducha, by nie skostnieć, nie zgnuśnieć w samozadowoleniu z własnej doskonałości, w samozachwycie nad własną mądrością, nad idealnością własnego konceptu i przenikliwości, staram się skonfrontować własne poglądy (czasem tylko przeczucia lub odczucia) z punktem widzenia inaczej myślących ludzi. Nieraz zmienia to trochę mój pogląd, czasem punkt widzenia obraca się o 180 (siła argumentu albo logiczny wywód to czynią) a czasem tylko utwierdzam się w swoim dotychczasowym poglądzie. Ale zawsze staram się być otwarty na innych.

 

Dlatego też, mimo ich wad, czytuję Gazetę Wyborczą, Politykę, Przekrój, Wprost, Newsweek, czasem The Times, w Dzienniku mają niezłe wywiady i czasem publicystykę (choć wiem, że tutaj to pismo jest „niezbyt” poważane). Swego czasu uwielbiałem robić prasówkę z Rzeczpospolitej z jej szerokim spektrum widzenia spraw i tematów. Ale od kiedy zrobiła się monokulturowa, jej monotematyczny punkt widzenia odstręcza od przebrnięcia przez jej łamy. Mimo wszystko GW dużo częściej bywa obiektywna choć też często bywa męcząca nachalnością jednomyślności swoich poglądów. Baaardzo rzadko zdarza mi się kupić i przekartkować Nasz Dziennik (wzorzec subiektywizmu) i Najwyższy Czas (niesmaczna aż lepka, choć żywię spory sentyment do Korwina-Mikke z dawnych lat) ale chyba tylko po to, by po raz kolejny stwierdzić że „to nie to” co da się czytać.

 

Wychodząc właśnie z takiego założenia, lubię m.in. posłuchać Tokom. Co prawda nie da się zaprzeczyć, że większość prowadzących publicystkę ma dosyć jasno określone poglądy, i to raczej mniej PiSowskie a bliższe PO, ale na okrasę są tam zarówno nieco ciążąca na lewo Janina Paradowska, trochę bardziej lewicujący Jacek Żakowski jak i ostrzej prawicowy Igor Janke.

 

I właśnie po tym zdecydowanie przydługim wstępie chciałem w paru słowach wyrazić swoje zdziwienie.

Wczoraj z rana słuchałem porannej audycji w TokFM prowadzonej przez Igora Janke. Jednym z jego gości był Konrad Morawiecki, były przywódca Solidarności Walczącej. Co prawda w owych czasach byłem jeszcze nieletni, ale Głos Ameryki słuchałem na zmianę z Wolną Europą, więc nazwisko Morawiecki nie jest mi obce. Poglądy jak poglądy. Jego zdanie nt. okrągłego stołu i ostatnich 20-lat są tu teraz akurat nieistotne. Istotne (w każdym razie dla mnieJ) jest moje niepomierne zdziwienie, gdy wieczorem o 22.30 włączyłem TV PULS i na ekranie telewizora ujrzałem publicystę Igora Janke, który właśnie zaczynał rozmowę… z kim? Tak, właśnie z Konradem Morawieckim. Takie same pytania, takie same odpowiedzi, te same argumenty, te same tezy. Jak kolejny wywiad z popową gwiazdą promującą swój nowy film/płytę/program. Jak produkt, który koniecznie trzeba wylansować.

Panie Janke, jeśli Pan tak bardzo lubi/szanuje pana Morawieckiego, niech mu Pan (i jednocześnie swojemu autorytetowi) nie robi krzywdy i nie lansuje Jego i Jego poglądów w tak nachalny i mało dyskretny sposób. Niech Pan z samego założenia nie przedstawia siebie jako nieobiektywnie zaangażowanego. O wiele skuteczniejsze i o wiele lepiej „wyglądające” jest przedstawianie programów „o”, przeprowadzanie wywiadów „z”, pisanie artykułów „na temat”, etc. w ciut większych odstępach czasu niż kilkanaście godzin. Zgodnie z zasadą – kropla drąży skałę. Powoli a dowoli.