Było ich wielu, a o większości pamiętają pewnie już tylko ich rodziny. Bolesław Matulewicz, Zbigniew Rosner, Włodzimierz Radajewski, Anna Wajcowicz. Nie martw się, mi te nazwiska również nic nie mówią. Łączy ich przede wszystkim to, że walczyli – i nie wyszli z tej walki żywi.
W Powstaniu Warszawskim zginęło jakieś 150-200 tysięcy ludzi. Z czego 15-16 tysięcy to żołnierze, pewnie drugie tyle sanitariuszki, łącznicy i ludzie, którzy czynnie pomagali walczącym. Załóżmy, że 35 tysięcy czynnie zaangażowanych.
W Wikipedii znalazłem ich 257. Przejrzałem wszystkich. 98 zainteresowało mnie szczególnie, chociaż to liczba zaniżona – wybrałem tylko tych, których byłem pewien. Mogło ich być o połowę więcej.
Nawet ta zaniżona liczba to jakieś czterdzieści procent. Ekstrapolując – jakieś 14 tysięcy ludzi zaangażowanych w walkę, którzy zginęli pod gruzami Warszawy. Walcząc o każdy dom i każdą ulicę tego miasta. W zasadzie niczym nie różnili się od reszty. Byli młodzi, przed wojną uczyli się, studiowali. Jednak coś ich wyróżniało.
Dzisiaj nazwałbyś ich słoikami.
Bo 40% poległych w Powstaniu nie urodziło się w Warszawie.
wpis pochodzi z bloga matelusz.pl/
