W obiegu społecznym zagnieździło się już na dobre, wdrukowało w świadomość pojęcie „pożytku publicznego”, zawarte choćby w dość młodej ustawie (Dz. U. 2003 Nr 96 poz. 873, U S T A W A z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie).
Bez zbędnych filozofii: ustawę tę należy poszerzyć o pojęcie POWINNOŚCI i objąć nią takie „branże” budżetowe i komercyjne, jak edukacja, ochrona zdrowia, turystyka, administracja lokalna, wojsko, policja, straż pożarna, infrastruktura krytyczna, zarządzanie kryzysowe, związki zawodowe, spółdzielczość socjalna, dziennikarze, ubezpieczenia, pożyczki-kredyty, pracownicy socjalni, top-nomenklatura (to lista skrócona).
Powodem tej inicjatywy jest zarówno wiele nieporozumień na linii „związkowe prawo do konfliktu z Państwem a prawa człowieka i obywatela”, jak też szeroki kontekst tzw. przywilejów branżowych (zawartych np. w Karcie Nauczyciela itp.).
Szczegóły – w opracowaniu
Co ciekawe, większość ze środowisk, które „objąłbym” nowym rozdziałem wzmiankowanej ustawy – ma skłonność do generowania „państw w państwie”, czyli uciekania od obowiązku a uzurpowania kolejnych prerogatyw i regaliów (dóbr publicznych).
