kiedy inni budują,kochają się i umierają,my walczymy,powstajemy

Obserwuję właśnie zamyślonego premiera Tuska na cmentarzu powązkowskim, kiedy w głębokiej zadumie składa jako nienormalny hołd powstańcom. Czy to, że przemógł się do takiego czynu aby uczestniczyć w tego rodzaju patriotycznej chwili życia narodu polskiego jest przypadkiem.

A może to kolejna przykrywka dopiero co opublikowanego raportu J.Millera. Dopiero co minister R. Sikorski przykrył tenże raport twitterowym komentarzem o powstaniu warszawskim

>>>Warto wyciągnąć lekcje także z tej narodowej katastrofy:<<<

twitter.com/#!/sikorskiradek

Oczywistym jest, że media majnstrimowe zajęły się i tym wątłym stwierdzeniem R.Sikorskiego

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Polskość jako zadany temat... Wydawałoby się: tylko usiąść i pisać. A tu pustka, tylko gdzieś w oddali przetaczają się husarie i ułani, powstańcy i marszałkowie, majaczą.(...) Jak wyzwolić się z tych stereotypów, które towarzyszą nam niemal od urodzenia, wzmacniane literaturą, historią, powszechnymi resentymentami? Co pozostanie z polskości, gdy odejmiemy od niej cały ten wzniosło – ponuro – śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych rojeń? Polskość to nienormalność– takie skojarzenie narzuca mi się z bolesną uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu. Polskość wywołuje u mnie niezmiennie odruch buntu: historia, geografia, pech dziejowy i Bóg wie co jeszcze wrzuciły na moje barki brzemię, którego nie mam specjalnej ochoty dźwigać, a zrzucić nie potrafię (nie chcę mimo wszystko?), wypaliły znamię i każą je z dumą obnosić. Więc staję się nienormalny, wypełniony do granic polskością, i tam, gdzie inni mówią człowiek, ja mówię Polak; gdzie inni mówią kultura, cywilizacja i pieniądz, ja krzyczę Bóg, Honor i Ojczyzna (wszystko koniecznie dużą literą); kiedy inni budują, kochają się i umierają, my walczymy, powstajemy i giniemy. I tylko w krótkich chwilach przerwy rozważamy nasz narodowy etos odrobinę krytyczniej, czytamy Brzozowskiego i Gombrowicza, stajemy się normalniejsi.