Człowiek donikąd

 Refleksje Wielkanocne.

 Mężczyzna, o którym piszę istnieje naprawdę.

Urodził się w Polsce, w jednym z tych regionów, w których mówi się na co dzień językiem miejscowym (gwarą). Gdy doszedł do dojrzałości zmienił nazwisko na bardziej polsko brzmiące, zupełnie niepodobne do dawnego.

Uważa siebie za kosmopolitę. Kilkanaście lat mieszkał za granicą, bowiem ożenił się z obywatelką innego kraju. Różnic narodowościowych nie zauważał, natomiast męczyły go nieco miejscowe zwyczaje. Rozwiódł się, wrócił do Polski. Zapytany, czy Polskę uważa za ojczyznę, odpowiada, że to miejsce zamieszkania.

Nie jest wyborcą żadnej partii, sam siebie określa jako osobę apolityczną, zatem na wybory nie chodzi.

Nie wyznaje żadnej religii, nie obchodzi w związku z tym żadnych świąt kościelnych, a jako człowiek apolityczny do szpiku i kosmopolita - także narodowych i państwowych.

Zdobył poważne wykształcenie, uczciwie pracuje, dobrze zarabia i przestrzega prawa. Zbudował w Polsce dom, za granicą ma córkę i wnuczkę, które od czasu do czasu przyjeżdżają do Polski, ale zawsze już po tygodniu ich obecności czuje się zmęczony nadmiernym zgiełkiem. Ze swojego życia jest zadowolony.

Czy jest szczęśliwy? Nie wiem. Czy można być szczęśliwym bez korzeni, bez rodziny, bez dążeń, bez tradycji, bez przynależności?

Życzę Państwu Wesołych Świąt.