O ukraińskiej przyjaźni...

Mimo, iż idea panslawizmu byla możliwa do realizacji w XIX wieku, dziś raczej pozostaje, historycznym faktem i jeszcze dlugo nim pozostanie, choć chcialoby się by się ziścila. Wynika to z faktu, iż Rosjanie nadal rywalizują z Polakami na wszystkich możliwych frontach, Serbowie są lekceważeni przez Czechów i Polaków, którzy akceptują rozbiór ich państwa. Problem leży także po stronie zdrowych, mogloby się wydawać, relacji polsko-ukraińskich. Ktoś powie, że Polaków i Ukrainców lączy wielka przyjaźń ksztaltowana od pomarańczowej rewolucji, wyeksportowanej przez polskich polityków wprost na kijowski Majdan. Ponoć tych przeuroczych relacji nie burzy nawet zaszlość historyczna, a mianowicie wspomnienie zbrodnii UPA. I tu pojawia się zaskoczenie, gdyż Polacy nie nazywają Ukraińców "mordercami", a oni "zbrodniarzami" nazywają nas niezwykle często. Wystarczy wejść na stronę www.zup.ukraina.com i w zakladce nt. akcji "Wisla" przeczytać, że Ukraińcy próbują za wszelką cenę zbrodnie wolyńskie zrównywać z wysiedleniami 1947 roku. Oczywiście oba historyczne wydarzenia to olbrzymie dramaty, ale czy można porównywać oddolną, spolecznie akceptowaną akcję morodownia "pańskich Polaków", z akcją komunistów, w której celem nie byla śmierć kogokolwiek, a jedynie rozproszenie mniejszości wrogo nastawionej do Polaków. Podobny charakter mialy obchody rocznicy zbrodnii wolyńskich. Prezydent i premier w ramach, "delikatności" w relacjach polsko-ukraińskich, nie wzięli udzialu w uroczystościach upamiętniających ofiary tego ludobójstwa. To tak jakby, z racji dobrych relacji polsko-niemieckich zburzyć muzeum w Auschwitz-Birkenau, lub dla poprawy stosunków z Moskwą wywrócić krzyże w lasku katyńskim. Naczelną zasadą winny być slowa "przebaczamy i prosimy o przebaczenie", ale to nie oznacza zbiorowej amnezji, bo ofiary trzeba czcić... "gloria victis"