Widzimy daleko, bo stoimy na ramionach olbrzyma.

„Widzimy daleko, bo stoimy na ramionach olbrzyma”. Tymi słowy genialny matematyk, fizyk i astronom Isaac Newton zachwycił się dorobkiem myśli ludzkiej, dzięki której mógł dalej poznawać i opisywać świat.

Im wyżej staniemy, tym dalej widzimy – tym dalej sięgamy myślą, a w konsekwencji – czynem. Ci, którzy nie chcą widzieć dalej, nie muszą stać na ramionach olbrzyma; mogą stanąć niżej i nikt nie ma prawa ciągnąc ich siłą za uszy do góry. Nie chcą – nie muszą. To wolny kraj, gdzie nikomu nie wolno narzucać innym wiedzy, której sobie nie życzą.

Z drugiej strony ci, stojący niżej nie mają prawa ciągnąć w dół za nogi tych, którzy chcą się wspiąć wyżej i stanąć na ramionach olbrzyma. Nikt im takiego prawa nie przyznał, ale oni niezbyt tym się przejmują. Najpierw próbują zaklinać rzeczywistość, wmawiając przewrotnie tym drugim, iż właśnie z niższego poziomu widać prawdę i całą prawdę, zaś wspinając się wyżej można tylko od tej prawdy się oddalić. Gdy to nie skutkuje zaczynają ostrzegać, a nawet grozić, aby nie szli wyżej, bo to niebezpieczne, gdyż mogą spaść, a spadając – ściągnąć tych stojących niżej.

Niezależnie od tego, co mówią ci stojący niżej, ze spokojem czekam, aż olbrzym wzniesie wyżej swoje potężne ramiona, udostępniając nam nowe źródło wiedzy o najnowszej historii Polski, którego lektura pozwoli mi spojrzeć dalej. Co zobaczę i czy tym się zachwycę, to już moje zmartwienie, z którym nie zamierzam teraz z nikim się dzielić. Chętnie podzielę się natomiast swoimi refleksjami nad tym, co ujrzę, stanąwszy już na ramionach olbrzyma.