W połowie lat 30.XX wieku pewien popularny aktor, występujący w jednym z berlińskich kabaretów, został aresztowany, a następnie osadzony w KL Dachau. Po kilkunastu tygodniach został zwolniony z obozu i wrócił do Berlina. Licznie zgromadzona publiczność owacyjnie przywitała jego wejście na scenę kabaretu (tzw. burnyje apłodismienty). Aktor wyrzucił przed siebie rękę, w popularnym wówczas w Niemczech geście, i wtedy zaskoczona widownia ucichła. W tej ciszy, aktor, nie opuszczając ręki, poinformował: „Tak wysoko skakał mój pies, gdy wróciłem z obozu do domu”. Widownia odetchnęła z ulgą.
Ta historia pokazuje, że symbole bywają różnie interpretowane. Wielu jednak utrzymuje, że mają monopol na interpretację symboli. Jeden z blogerów S24 poinformował wczoraj, ze skojarzenie znaku runicznego, który subkultura feministyczna z organizacji „Strajk Kobiet” wybrała na symbol protestu, i którym dekoruje maseczki na twarzy i t-shirty, z symbolem używanym przez młodych nazistów z Hitlerjugend, jest niestosowne i źle świadczy o historycznej wiedzy osób mających takie skojarzenia. Jego zdaniem, prawidłowym skojarzeniem jest skojarzenie z tabliczką „Uwaga! Wysokie napięcie”, umieszczaną na urządzeniach elektrycznych i drzwiach pomieszczeń, w których takowe urządzenia się znajdują.
Autorka notki obstaje jednak przy tym, że symbole mogą wywołać różne skojarzenia. I spieszę poinformować owego blogera, że większość Polaków, zwłaszcza starszego pokolenia, kojarzy ten symbol z mundurami SS i Hitlerjugend. Umacnia mnie w tym przekonaniu historia, która miała miejsce w październiku 1938 roku w Wiedniu.
Wieczorem 7 pażdziernika 1938 r. na placu św. Szczepana grupa młodzieży uczestniczyła w modlitwie różańcowej, której przewodniczył abp Teodor Innitzer. Na zakończenie abp Innitzer spontanicznie zawołał: Jeden jest tylko wasz Przewodnik (Führer) – Jezus Chrystus!
Następnego dnia pałac arcybiskupa został zaatakowany przez bojówki Hitlerjugend. Przebieg wypadków przedstawiony został w trakcie procesu przed Międzynarodowym Trybunałem Norymberskim, podczas przesłuchania oskarżonego Franza von Papena, byłego kanclerza Rzeszy, w okresie 1934-1938 ambasadora w Wiedniu. Podczas przesłuchania von Papena, oskarżyciel reprezentujący Wielką Brytanię, sir David Maxwell-Fyfe powiedział:
„Chciałbym tylko, aby pan posłuchał, co się przydarzyło kardynałowi Innitzerowi. Jest to zaprzysiężone oświadczenie pewnego duchownego, dra Weinbachera, sekretarza arcybiskupa przy kapitule katedralnej:
„8 października 1938 roku miała miejsce napaść młodocianych demonstrantów na pałac arcybiskupa w Wiedniu. Arcybiskup został zaprowadzony przez księży do pokoju znajdującego się w tylnej części pałacu i tam ukryty. […] wkrótce po naszym przybyciu do kaplicy napastnicy szturmowali już pomieszczenia kardynała. Do kaplicy zaczęto rzucać drewniane przedmioty. Zostałem trafiony tak silnie, ze upadłem. Demonstrantami byli młodociani w wieku 14 -25 lat, w liczbie około stu. Tymczasem w pozostałych pomieszczeniach zaczęły się trudne do opisania akty wandalizmu, którego ofiarą padały wszystkie przedmioty. Posługując się mosiężnymi prętami, które przytrzymują chodniki dywanowe na schodach, wyrostki rozbijały stoły i krzesła, lustra i cenne obrazy, zwłaszcza krzyże.
Dalszy opis zajść dotyczy rozbicia drzwi lustrzanych w kaplicy i wielkiego tumultu, jaki nastąpił po odkryciu kryjówki kardynała Initzera. Sześciu napastników doprowadziło przemocą kardynała do okna, krzycząc: „Wyrzucimy psa przez okno!”.
Wreszcie pojawił się przedstawiciel policji państwowej, który wyraził ubolewanie, z powodu opóźnionej interwencji. W tym czasie inna grupa demonstrantów dokonała napaści na plebanię katolicka przy placu św. Stefana 3 i wyrzuciła przez okno proboszcza Krawarika. Ksiądz Krawarik doznał złamania obu kości udowych; przewieziony do szpitala przebywał w nim do lutego 1939 r. Z mowy gauleitera Būeckla, który przemawiając 13 pażdziernika na Heidenplatz, w mało wyszukanej formie wskazał na kardynała jako winnego zajść, wynika jasno, ze demonstracja nie była wybrykiem młodych chuliganów, lecz stanowiła realizację dobrze przemyślanego i znanego czynnikom oficjalnym planu”.
Następnie oskarżyciel zapytał von Papena: „jaki pan wniósł protest, usłyszawszy o tak haniebnej napaści?”
Papen odpowiedział, że jego służba dyplomatyczna w Wiedniu zakończyła się z chwilą Anschlussu, i że nie miał nic wspólnego z tymi wydarzeniami.
Sir David Maxwell-Fyfe: „W jaki sposób zaprotestował pan przeciw temu?’
Papen: „Nie składałem żadnych protestów”
Sir David Maxwell-Fyfe: „Proszę oskarżonego, przecież sam pan mówił, ze był pan jednym z czołowych katolików w Niemczech. Nie chce pan chyba opowiadać trybunałowi, że wieść o tej haniebnej obrazie, która spotkała księcia Kościoła w jego własnym domu w Wiedniu nie dotarła w Niemczech do każdego biskupa, a zapewne każdego proboszcza?
Papen: „to zupełnie możliwe”
Trudno nie skojarzyć tego faktu historycznego, który miał miejsce w Wiedniu 82 lata temu, z atakiem na siedzibę arcybiskupa krakowskiego, który miał miejsce kilka dni temu. I z atakami na kościoły i pomniki, dokonywanymi przez uczestników protestów organizowanych w polskich miastach w ostatnich dniach przez działaczy lewicowych. I wtedy wybór symbolu protestu można uznać za wyjątkowo dobrze wybrany.
Uzupełnienie:
Szefem bojówki, która zaatakowała pałac arcybiskupów w Wiedniu, był Ludwig Jedlicka, jeden z liderów wiedeńskiego Hitlerjugend. Do tej organizacji wstąpił już w roku 1930, należał także do NSDAP. Za zaangażowanie na rzecz narodowego socjalizmu Jedlicka otrzymał m. in. Medal Pamiątkowy 13 marca 1938 – nazistowskie odznaczenie przyznawane za udział w zajęciu Austrii. Od narodowego socjalizmu zaczął się dystansować dopiero w roku 1943.
Po wojnie Jedlicka pracował jako historyk na wiedeńskim uniwersytecie, tym razem angażując się na rzecz „naukowego” socjalizmu. Wraz z Augustem Knollem, Paulem Schärfem i Herbertem Steinerem założył DÖW - Centrum Dokumentacji Austriackiego Ruchu Oporu. Poza dokumentowaniem działalności austriackiego oporu przeciwko narodowym socjalistom, organizacja zajmowała się także gloryfikacją komunistów biorących udział w hiszpańskiej wojnie domowej.
Centrum Dokumentacji Austriackiego Ruchu Oporu ma za zadanie badanie i dokumentację historii ofiar prześladowań ze strony narodowych socjalistów, działań podejmowanych przez III Rzeszę względem członków austriackiego ruchu oporu, zbrodni nazistowskich i działalności obozów koncentracyjnych, funkcjonowania niemieckiego wymiaru sprawiedliwości, ale i zajmować się kwestiami austriackiego „ekstremizmu prawicowego”. Założone w roku 1963, od roku 1983 prowadzi działalność jako fundacja wspierana przez austriacki rząd, władze Wiednia i stowarzyszenie DÖW.
***
https://www.salon24.pl/u/ajgor/1086758,towarzyszka-wieslawa-tez-nie-zna-historii-albo#comment-19515768
Joe Heydecker, Johannes Leeb, Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat, Książka i Wiedza, Warszawa 1979
https://www.pch24.pl/nalezal-do-hitlerjugend--po-wojnie-dalej-wspieral-lewice,18637,i.html
