Czy ludzie oglądali pterozaury? (cz. I)

Alfred J. Palla

Czy ludzie oglądali pterozaury? (cz. I)

Wyobrażenia dinozaurów pozostawione przez dawne kultury w różnych miejscach świata sugerują, że ludzie współistnieli niegdyś na ziemi z tymi potężnymi stworzeniami. To stawia teorię ewolucji pod wielkim znakiem zapytania.

W 1939 roku w Sutton Hoo, w pobliżu Woodbridge w Anglii, we wnętrzu kopca odkryto niezwykły grobowiec z VII wieku. Anglosaskiego króla pochowano tam we wnętrzu statku. Czy zwyczaj chowania zmarłych władców w statku, jaki przetrwał w wielu kulturach, był wzorowany na dawnej tradycji, według której Noe zabrał do arki zabalsamowane ciało pierwszego ziemskiego króla – Adama? Pisałem o tym szerzej w artykule o tzw. Jaskini Skarbów.

W tym królewskim grobowcu znaleziono kilkadziesiąt przedmiotów ze złota, które miałem okazję obejrzeć w Muzeum Brytyjskim w Londynie. Wśród nich szczególną uwagę zwraca pięknie inkrustowane okucie tarczy. Widnieje na nim stylizowana podobizna latającego gada, który przypomina pterodaktyla z jego uzębionym dziobem oraz długimi skrzydłami, tutaj złożonymi wzdłuż tułowia. Dawni mieszkańcy Wysp Brytyjskich nazywali go widfloga, gdzie wid odnosi się do dużej rozpiętości skrzydeł, a floga oznacza istotę latającą. Słynny gocki bohater Beowulf zabił takiego ogromnego latającego gada w 583 roku w Hronesness na południowym wybrzeżu dzisiejszej Szwecji.

Indianie i pterozaury

Pterozaury, czyli latające gady ( z gr. pteron – ‘skrzydło’ oraz sauros – ‘jaszczur’), miały w pełni uzębione szczęki i długie ogony. Budową ciała przypominały dwunożnego dinozaura. Długie i wąskie skrzydła mogły się składać w locie, jak to widzimy na okuciu saskiej tarczy z Sutton Hoo, dzięki czemu zwierzęta te były szybkie i zwrotne. Ich kości były puste w środku (pneumatyczne), a zatem bardzo lekkie. Miały wielkie ażurowe czaszki, często wydłużone, a także kostne grzebienie.

Wydaje się, że Indianie nazywali pterozaura Ptakiem Grzmotu (ang. Thunderbird). Ich legendy mówią, że kiedy przelatywał, to jego ogromne skrzydła wydawały dźwięk przypominający grzmoty.  Pamięć o gigantycznych ptakach zachowała się w postaci rysunków skalnych. Na przykład na wypiętrzeniu skalnym San Rafael w stanie Utah znajduje się dwumetrowy piktogram przedstawiający pterozaura. [1] Rysunek ptaka został wykonany ciemnoczerwonym pigmentem. Jego twórcami byli prawdopodobnie Indianie z prekolumbijskiej kultury Fremont, współczesnej dawnym Indianom zwanym Anasazi, na terenie których odkryto petroglif wyobrażający apatozaura obok człowieka, o czym pisałem w poprzednim artykule.

W muzeum w Manitou Springs w stanie Kolorado znajduje się indiański przedmiot, który budzi wiele pytań. Otóż używany w ceremoniach religijnych kij długości około 36 cm wieńczy podobizna głowy pteranodona, jednego z największych latających gadów, którego noga była tak wysoka, jak dorosły człowiek, a rozpiętość skrzydeł dochodziła do 12 m. Skąd Indianie wiedzieli, jak wyglądał pteranodon, rzekomo wymarły 70 mln lat temu?