Franciszek Kleeberg urodził się 1 lutego 1888 roku w Tarnopolu.
Był synem Emiliana uczestnika Powstania Styczniowego, a zarazem oficera kawalerii
CK Armii. Matką jego była Józefina Kuschée (Couschée). Miał też młodszego brata Juliusza – generała brygady Wojska Polskiego.
Kleebergowie wywodzili się od szwedzkiego żołnierza, który przybył do Polski z armią ówczesnego wroga w XVII wieku, dostał się do niewoli, spolszczył się i w końcu stał się założycielem rodu rycerskiego. Kawalerii CK Armii.
Po ukończeniu szkoły realnej w Hranicach i złożeniu matury w Wiedniu
w 1905 r., kontynuował naukę w Akademii Wojskowo-Technicznej w Mödling. W 1911 ukończył Szkołę Strzelecką Artylerii w Hajmasker. Dwa lata później wstąpił do Szkoły Sztabu Generalnego w Wiedniu, której nie ukończył z powodu wybuchu I wojny światowej.
W maju 1915 otrzymał przydział do Legionów Polskich.
W związku z prośbą o zmianę obywatelstwa austriackiego na polskie,
w czerwcu 1918 został karnie przeniesiony doarmii austro-węgierskiej
i przydzielony do Sztabu 54 Brygady Piechoty.
Do Wojska Polskiego został przyjęty w grudniu 1918. Otrzymał przydział do Sztabu Generalnego. Następnie do marca 1919 był szefem Sztabu Dowództwa "Wschód" , na czele którego stał gen.Tadeusz Rozwadowski.
W kwietniu 1919 objął funkcję szefa Sekcji Organizacyjnej, dwa miesiące później – zastępcy szefa Departamentu I Mobilizacyjno-OrganizacyjnegoMinisterstwa Spraw Wojskowych.
10 marca 1920, po reorganizacji ministerstwa mianowany został pomocnikiem szefa Oddziału I Organizacyjno-MobilizacyjnegoSztabu M.S. Wojskowych.
W lipcu 1920 został szefem Sztabu1 Armii , a 15 sierpnia – szefem Sztabu Grupy Operacyjnej gen. Kazimierza Raszewskiego.
7 października 1920 wyznaczony został na stanowisko szefa Sztabu Okręgu Generalnego "Poznań" w Poznaniu (później Okręgu Korpusu Nr VII), które zajmował do października 1922. Do maja 1924 pełnił obowiązki dowódcy 14 Dywizji Piechoty. W tym też okresie ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców. Od czerwca 1924 do października 1925 przebywał we Francji, gdzie studiował w Wyższej Szkole Wojennej i Centrum Wyszkolenia Piechoty wWersalu oraz w Centrum Wyszkolenia Artylerii wMetzu. Po powrocie do kraju został II dyrektorem nauk w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.
W 1927 powrócił do służby liniowej, obejmując dowodzenie 29 Dywizją Piechoty stacjonującą w Grodnie.
1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1928 i 12. lokatą w korpusie generałów. Mimo rozległej wiedzy i doświadczeń był to jego ostatni awans za życia.
Przyjaźnił się zWładysławem Sikorskim.
4 marca 1936 mianowany został dowódcą Okręgu Korpusu Nr IIIw Grodnie,
a dwa lata później dowódcą Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu.
Stanowisko to zajmował do 8 września 1939 roku.
9 września 1939 przystąpił do organizacji oddziałów bojowych z podległych mu ośrodków zapasowych. W korespondencji urzędowej występował w dalszym ciągu jako dowódca Okręgu Korpusu Nr IX. 27 września zarządził reorganizację podległych mu wojsk oraz ustanowił we Włodawie władze cywilno-administracyjne. Od tego dnia występował jako dowódca Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie"
Pod Jabłoniem i Milanowem pobił wysunięte kolumny oddziałówArmii Czerwonej.
6 października 1939, po czterodniowych walkach z Wehrmachem podKockiem, złożył broń jako ostatni polski generał. Pozostał jedynym dowódcą SGO bez porażki – przeciwnik pod Kockiem został pobity, a Kleeberg został zmuszony do podpisania kapitulacji tylko z powodu braków w zaopatrzeniu i amunicji. Po bitwie dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu IV B w twierdzy Konigstein kołoDrezna.
W niewoli przebywał półtora roku, ponieważ poważnie zachorował na serce.
5 kwietnia 1941 zmarł w szpitalu wojskowym w Weisser Hirsch. Został pochowany na cmentarzu w Neustadt.
Prezydent RP, na wniosek Naczelnego Wodza, z dniem 1 stycznia 1943 pośmiertnie awansował go do stopnia generała dywizji. W 1969 prochy gen. Franciszka Kleeberga przewieziono do kraju i 6 października złożono na cmentarzu Wojennym w Kocku pomiędzy poległymi żołnierzami z dowodzonej przez niego Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie".
Wśród wielu licznych orderów i odznaczeń otrzymałKrzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari, oraz Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Polski (pośmiertnie, postanowieniem prezydenta RPLecha Kaczyńskiego z 1 października 2009 "za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej"), uhonorowanie nastąpiło 4 października tego samego roku podczas uroczystych obchodów 70. rocznicy ostatniej bitwy wojny obronnej 1939 roku.]
Komentarze