Nowe standardy?

Wyrzucając z pracy Cezarego Gmyza i Tomasza Wróblewskiego, ale także nadzorującego dział krajowy „Rz” Bartosza Marczuka i szefa tegoż działu Mariusza Staniszewskiego, Grzegorz Hajdarowicz wytyczył – nie wiem czy świadomie – nowe standardy w polskim dziennikarstwie.

Dotąd nie było niczego podobnego. Nawet kiedy „Gazeta Wyborcza” przestrzeliła się i opublikowała kompletnie, jak się okazało, fałszywy tekst o rzekomej korupcji w Komendzie Głównej Policji, jego autorów spotkały wyłącznie umiarkowane konsekwencje. Wrócili sobie spokojnie do lokalnego dodatku „GW”.

Podobne przykłady można mnożyć. Bardzo wiele było przypadków, kiedy to media (dodajmy, z różnych stron barykady) albo popełniały prawdziwe błędy, albo pisały prawdę, ale taką której nie mogły na danym etapie udowodnić. Zawsze było to przykre dla autorów i ich szefów, ale nigdy nie kończyło się rozwiązaniem eksterminacyjnym. Jak teraz.

Będzie to miało drastyczne konsekwencje. Grzegorz Hajdarowicz (powtórzmy – nie wiem, jak dalece świadomie) podpisał wyrok na polskie dziennikarstwo śledcze i szerzej – na kontrolną funkcję mediów. Od teraz reporter, który dostał materiał mogący wywołać wściekłość rządzących zastanowi się nie dwa, tylko dziesięć razy nad tym czy... w ogóle zacząć coś w sprawie grzebać. A jego szef zastanowi się nad tym ze dwadzieścia razy.

„Oświadczenie Hajdarowicza – to przeprosiny oligarchii” - napisał mi przed chwilą w sms-ie przyjaciel. Trudno się z tym nie zgodzić. W sytuacji, w której co najmniej nie da się na razie powiedzieć, jak dalece Gmyz minął się z prawdą (a chyba niezbyt daleko) taka interpretacja narzuca się sama. A rozciągnięcie represji na dalsze osoby (wszystkie głosy, dochodzące z zespołu „Rz” mówią to samo: i Marczuk, i Staniszewski wykonywali wyłącznie polecenia naczelnego, ich realny wpływ na sprawę był żaden) świadczy o chęci zademonstrowania, że chce się wypalić ognisko zarazy gorącym ogniem. Wpisuje się to doskonale w logikę Wielkiej Czystki, jaką od kilku dni intensywnie sugerują media mainstreamu.

Jesteśmy obecnie chyba najbliżej „domknięcia systemu” medialnego. Wyeliminowania wszystkich nie niszowych mediów, niezależnych od oligarchii. Najbliżej od 1990 roku.