... moja krótkotrwałość nie ma nade mną mocy

…pisał Miłosz. Jesteśmy nienaruszeni… dal otwarta… stroje nasze pod niebem… oczy wchłaniają wnętrza i słyszymy głosy ludzi…  na języku czujemy smak wypitej kawy…

Pomnożyłem się – pisał – zamieszkałem w każdej i w każdym równocześnie.

Proste jestem, które nie mieście się w niczym, co proste i niczym, co jest.

Człowiek.

Wołanie „co mam robić?”, a potem „czy widzisz moją przyszłość?”. Wołanie skierowane do starego Chińczyka żyjącego wśród Mongołów, do szamana.

Ktoś powiedział jej ostatnio, że jest uparta. Zdziwiła się, że zauważył to dopiero teraz. Potem powiedział, że dobrze się bawi. Zdziwiła się jeszcze bardziej, bo nigdy wcześniej nie była zabawką.

Życie to wieczne zdziwienie, to filozofia na początku której nie stoi jednak Platon. Tak jak i nie stoi na jej końcu. Ona nie ma końca, jak życie; nie jest krótkotrwała. Filozofia to kosmiczna muzyka, którą wciąż próbujemy napisać. Czasem uda nam się zapamiętać słowa, ale z melodią bywa różnie. I rytm ucieka, i nie wiemy jakim iść krokiem, mimo że w teorii znamy kierunek. I zaczynamy zbyt późno albo idziemy zbyt wolno. I nie nucimy o wolności, miłości czy zbrodniach, tylko z wyschniętych gardeł padają cierpkie słowa niedotrzymanej obietnicy, niedotrzymanych obietnic... Nie ma muzyki, a bez tej nie potrafimy nawet popaść w rozpacz. Zostaje tylko obojętność. Czyli nic. Czyli my sami i nasze codzienne zdziwienia, jak daleko są ci, którzy bywają tak blisko…

Moja moc nie jest krótkotrwała…