Europäische Revue ("Przegląd Europejski") był początkowo konserwatywnym, niemieckim miesięcznikiem, założonym w 1925 r., prezentował "ideę zjednoczenia Europy". Od 1933 pismo przeszło pod kontrolę dr J. Goebbelsa, który używał pisma jako instrumentu "dyskretnej propagandy, zwłaszcza zagraniczej" III Rzeszy.
Założycielami pisma i serii "Schriftenreihe der Europäischen Revue“ ” byli austriacki dziennikarz Karl Anton Rohan (uważany za wroga pomysłów Coudenhove-Kalergiego, w czasie wojny pracownik wywiadu) oraz córka przemysłowca Lilly von Mallinckrodt-Schnitzler (żona członka zarządu IG Farben Georga Schnitzlera, skazanego później za zbrodnie wojenne, m.in. eksploatował w czasie wojny polskie zakłady chemiczne; IG Farben był jednym ze sponsorów pisma). W 1937 r. redakcję objął Joachim Moras, a w latach 1938–1942 pismem kierował Axel von Freytagh-Loringhoven (bliski Hitlerowi ekspert ds. polityki zagranicznej, niedoszły minister spraw zagranicznych nazistowskich Niemiec).
Obok autorów miejscowych jak Strsemann, Mann czy Schmitt znajdujemy też m.in. Winstona Churchilla, Juliusa Evolę, Aldousa Huxleya czy H.G. Wellsa.
Obok IG Farben sposorami pisma był przemysłowiec i wynalazca Robert Bosch (socjaldemokrata, który dorobił się majątku na obu wojnach światowych - produkując m.in. pompy wtryskowe dla Luftwaffe), oraz Otto-Wolff-Konzern.
To może parę słów o tej ostatniej firmie bo okazuje się, że dostarczali rury do rurociągu ciągniętego ze Związku Sowieckiego po II wojnie światowej. Tu 1972 r.:
Der Otto-Wolff-Konzern zaczynał jako firma handlująca żelazem, została założona w 1904 przez Otto Wolffa i Ottmara Edwina Straussa. W efekcie długów wynikłych przez spekulacje Straussa "i w wyniku aryzacji", Żyd Strauss został zmuszony w ramach spłaty długów do sprzedaży swoich udziałów wspólnikowi i ucieczki do Szwajcarii, po wojnie będzie chciał z powrotem ale bez powodzenia. W 1940 roku umiera założyciel Otto Wolff, w owym czasie członek 19 rad nadzorczych, w tym 12 w przemyśle stalowym i węglowym, w 1922 współzałożył działającą 1,5 roku, niemiecko-rosyjską firmę handlową (Russgertorg, "firmą handlowa, działająca od 10.1922 do 01.1924 roku, głównym celem było dostarczenie rur do transportu ropy naftowej w Kaukazie"; służyła także za parawan dla firm amerykańskich, które nie chciały się angażować bezpośrednio), później Stowarzyszenie Eksportu Wschód, a on sam zasiadał w radzie nadzorczej Industriefinanzierungs-Aktiengesellschaft Ost , która w 1932 r. pomagała jego firmom w uzyskaniu kredytów na interesy w Związku Sowieckim w ramach "konsorcjum rurowego”(Röhrenkonsortiums, via Kreditkonsortium Russland /1926-1941/).
W 1933 r. Otto Wolff został wymieniony przez Brytyjczyków w gronie najbogatszych Niemców - za byłym cesarzem Wilhelmem (którego majątek opisano jako "400 000 akrów ziemi, wraz z niezliczonymi stadami bydła" a wyceniono na 50 milionów funtów szterlingów), księciem Albertem z Regensburga (500 000 akrów, 16 mln. funtów), rodziną Kruppa ("Pierwotny majątek ich szacowany na 21 milionów funtów szterlingów zmniejszył się jednak ostatnio do 13 milionów"), "Z kolei najbogatszymi ludźmi w Niemczech są: potentat finansowy Fritz Thyssen oraz książę Hohenlohe-Oehringen, którzy mają po 8 miljonów funtów szterlingów. Przemysłowiec z Kolonii Otto Wolf posiada 7 miljonów funtów, książę Maksymilian Egon 6 miljonów funtów".
Po śmierci seniora Wolffa w 1940 r. kierownictwo nad firmą objął "syn z nieprawego łoża" - Otto Taets von Amerongen, później jako Otto Wolff von Amerongen, który będzie kierował koncernem do 1986 r.
Okres przygotowań do II wojny światowej i sama wojna to złote łowy dla koncernu. Wśród zasług wymienia się zorganizowanie zakupu w Portugalii wolframu niezbędnego do produkcji amunicji przeciwpancernej, a do swoich zakupów Otto Wolff-Konzern wykorzystywał akcje (które sprzedawał na giełdzie w Szwajcarii), złoto i inne wartościowe dobra zrabowane przez Niemcy.
Przedstawicielem firmy w Portugalii był wspomniany junior - Otto Wolff Freiherr Taets von Amerongen, "pionier handlu ze wschodem", "tajny minister handlu wschodniego".
Otto Wolff von Amerongen (1918-2007), matura w Austrii, szkoła handlowa, po 5 latach w Hitlerjugend, w 1938, wcielony do Wehrmachtu."Nie wstąpił do żadnej innej organizacji narodowo-socjalistycznej ani żadnej z jej podgrup". Po co sobie utrudniać pracę w krajach neutralnych. Po wkroczeniu aliantów internowany do 1947 r. Później wrócił do kierowania firmą "W 1963 r. roczny obrót firmy wynosił 3 miliardy marek, co uczyniło ją trzecią co do wielkości niemiecką firmą rodzinną po Kruppach i Flickach. W 1966 roku przekształcił Wolff Group w spółkę akcyjną i kierował nią jako prezes zarządu do 1986 roku". "W 1986 roku powołał swojego zięcia Arenda Oetkera na stanowisko prezesa zarządu, który następnie sprzedał całą grupę, w tym 200 oddziałów i 30 000 pracowników, firmie Thyssen AG (obecnie ThyssenKrupp AG)". "Pełnił funkcje w zarządach innych dużych firm. W 1971 roku został dyrektorem Standard Oil of New Jersey, później Exxon".
Od 1955 r. był przewodniczącym Niemieckiego Komitetu Handlu Wschód-Zachód, a od 1966 do 1990 r. pełnił funkcję Przewodniczącego Izby Przemysłowo-Handlowej w Kolonii. Itd. itp.
Był współzałożycielem i członkiem Komitetu Wykonawczego Grupy Bilderberg.
"W 1952 roku objął przewodnictwo w grupie roboczej Związku Radzieckiego we Wschodnim Komitecie Gospodarki Niemieckiej". ". W tym samym roku udało mu się przeprowadzić konstruktywne rozmowy z kierownictwem sowieckim na temat poprawy stosunków gospodarczych między Niemcami a Związkiem Radzieckim. Na rok 1954 przygotowywał spotkanie niemiecko-sowieckie z sowieckimi przywódcami w Moskwie, podczas którego miały być omówione dalsze poważne kroki w kierunku współpracy gospodarczej. Wszelkie formalności związane z podróżą zostały już dopełnione, a przygotowania organizacyjne poczyniono, gdy MSZ zakazało tego spotkania z wątłych powodów. Wolff von Amerongen był wielokrotnie zmuszany do utrzymania pewnej równowagi w polityce zagranicznej z rządem USA w swoich działaniach na wschodzie".
"W latach 1955-2000 Wolff von Amerongen stał na czele Wschodniego Komitetu Niemieckiego Biznesu i na tym stanowisku w latach 50. i 60. nawiązał kontakty gospodarcze ze Związkiem Sowieckim. W 1961 r. został powołany przez kanclerza Adenauera na przewodniczącego komisji ds. Przygotowania moskiewskich targów przemysłowych 1962. Erdgas-Röhren-Geschäft jest uważane za jego największy sukces. Gorbaczow wychwalał go jako "najstarszego pioniera niemiecko-sowieckiej brygady robotniczej”. Jako przewodniczący Wschodniego Komitetu Gospodarki Niemieckiej Wolff von Amerongen w 1989, trzy miesiące po masakrze na placu Tienanmen , odwiedził jako pierwszy obcokrajowiec chińskiego premiera Li Penga. (...)".
Cd.:
https://www.salon24.pl/u/nick/1081734,otto-wolff-2
