Axel Springer niedawno, niedawno temu, przed kolejnymi ekspansjami...

Zanim czynniki przekazały pałeczkę niani-opiekunce, niedoszłej pracownicy hotelu Herrin Friede, a później jej opiekunowi Herr Matiasowi.

Czy była inna taka, mutatis mutandis, para.

Axel Springer i Peter Tamm.

W 1970 r. Axel Springer, planując dalszą ekspansję (radio, telewizja, w perspektywie kasety wideo), powołał towarzystwo akcyjne z kapitałem 50 mln marek, jedynym akcjonariuszem został on sam, "właściciel" całej masy gazet, czasopism, kilu wydawnictw itd., które obróciły w 1969 r. jednym miliardem marek. W zarządzie znalazła się jedna osoba - Peter Tamm.

Peter Tamm "dziennikarz, menadżer, historyk marynarki, jako dziennikarz na Syberii, 01.07.1956".

Peter Tamm urodził się w 1928 r. w Hamburgu pochodził z rodziny żeglarzy związanych z armią, w końcu wojny na statku szkolnym Kriegsmarine, podoficer. W 1948 r. zostaje redaktorem działu morskiego w Hamburger Abendblatt. Dwa i pół roku studiów ekonomicznych na miejscowym uniwersytecie. W 1958 roku przechodzi do wydawnictwa Axel Springer, a tam w 1960 r. zostaje dyrektorem zarządzającym Ullstein Verlag, wkrótce po jego przejęciu przez Springera. Rozwijał tam Berliner Morgenpost i berliński tabloid BZ. "W latach 1962-1964 był dyrektorem wydawniczym Bildzeitung (Bild) i zastępcą dyrektora wydawniczego Bild am Sonntag w Hamburgu. W 1964 r. został prezesem zarządu wydawnictwa Axel Springer Berlin. W latach 1968-1991 był dyrektorem zarządzającym Holding Axel Springer GmbH (wyłączny podmiot podpisujący) i jedynym dyrektorem Axel Springer AG. Od 1971 roku doszło do kilku restrukturyzacji, a Tamm zawsze pozostawał w zarządzie.
W 1986 roku zainicjował nowy tygodnik motoryzacyjny Auto Bild. W 1987 roku wygrał walkę o władzę z Günterem Prinzem [m.in. red. naczelny Bilda 1971-81], który opuścił wydawnictwo. W 1988 roku został współzałożycielem austriackiego dziennika Der Standard [Springer objął 50% udziałów, finansowanie]. Kolejne inwestycje miały miejsce w Hiszpanii, Włoszech, Niemczech i na Węgrzech. [Pan podoficer] Odmówił zasiadania w radzie nadzorczej w 1991 r. [roku rozwiązania Układu Warszawskiego] w wyniku sporu ze swoim następcą Günterem Wille. [Zmiana zarządu :)] W 1991 roku magazyn Forbes umieścił go na pierwszym miejscu (roczna pensja około 5 milionów marek) wśród 500 najlepiej opłacanych niemieckich menedżerów.
W 1993 roku został dyrektorem zarządzającym nieistniejącej już Gesellschaft für Medienberatung und Entwicklung GmbH. Awansował również na specjalistycznego wydawcę historii wojskowości i marynarki wojennej, do 2008 roku był wydawcą i partnerem zarządzającym grupy wydawniczej Koehler/Mittler oraz firmy żeglugowej Hansa w Hamburgu. Od 1994 roku był członkiem rady nadzorczej wydawnictwa M. DuMont Schauberg. Został również przewodniczącym rady nadzorczej Hanseatische Verlags-Beteiligungs-AG. Członkiem rady doradczej Przyjaciół Szkolenia Oficerów Zagranicznych przy Akademii Dowódców niemieckiej armii".

"Do 2008 r. Tamm prowadził Instytut Naukowy Żeglugi i Historii Marynarki Wojennej nad Elbchaussee w Hamburgu-Othmarschen, który nie jest otwarty dla publiczności. Obszerna kolekcja, z którą zaczynał w wieku sześciu lat, obejmuje około 25000 małych (skala 1: 1250) i 900 dużych (zwykle w skali 1: 100) modeli statków, 5000 obrazów, 120000 książek i atlasów, 50000 planów budowy, niezliczone dokumenty, historyczne mundury marynarki wojennej, oraz odznaczenia od nowożytności do czasów współczesnych, broń, narzędzia rzemieślnicze, sprzęt żeglarski i telekomunikacyjny, meble, karty menu, porcelana, srebro w tym morskie znaczki pocztowe i ponad milion zdjęć. Kolekcja została przeniesiona do nowego Międzynarodowego Muzeum Morskiego w Hamburgu".
Zmarł w 2016 roku. Miał 5 dzieci, odznaczony szeregiem odznaczeń wojskowych i cywilnych.
Przez wiele lat przyjaźnił się z bibliotekarzem i historykiem marynarki Jürgenem Rohwerem (w czasie II wojny w Kriegsmarine, m.in. od 1954 do 1959 roku dyrektor zarządzający grupy roboczej ds. Badań obronnych, jej prezes do 1991 r.; 1958-1986 redaktor naczelny niemieckiego magazynu wojskowego Marine-Rundschau; od 1959 r. rozwijał jako dyrektor Bibliotekę Historii Współczesnej, z inicjatywy i przy wsparciu finansowym Niemieckiej Fundacji Badawczej zgromadził dużą kolekcję materiałów na temat tzw. nowych ruchów społecznych; W 1993 r. był członkiem założycielem, a do 1999 r. przewodniczącym grupy roboczej ds. Historii służb wywiadowczych i Międzynarodowego Stowarzyszenia Historii Wywiadu /IIHA/).

(cdn.)