Chodzi o uderzające w Polskę i pełne kłamstw filmy propagandowe niemieckiej telewizji (tzw. seria z tramwajem), gdzie w roli co najmniej pożytecznego idioty wystąpiła Róża Thun von und.
Autorką tych "reportaży" była ściągnięta specjalnie z Londynu Annette Dittert, wieloletnia pracownica WDR i ARD. Kierowała biurem ARD w Warszawie w latach 2001-2004, wcześniej była też Moskwa, po Polsce Nowy Jork (2006-2008) i od 10 lat - Londyn. Od 2004 r. nie uprawiała propagandy na temat Polski i nagle została do nas ponownie rzucona "na robotę", tworząc dwa filmy-paszkwile propagandowe i zaliczając szereg występów w niemieckiej telewizji. Za działalność w Polsce została w 2004 r. nagrodzona jedną z niemieckich nagród bez znaczenia - Hanns-Joachim-Friedrichs-Preis, w tym samym roku napisała książkę o podróży Bugiem ("przez rozdarty ląd"), książkę napisała wespół z dyrektorem WDR (1995-2007) i ARD (2001-2002) - Fritzem Pleitgenem (früherer ARD-Korrespondent) członkiem partii socjalistycznej (SPD), "specjalistą od Europy Wschodniej".
Dittert i Pleitgen
Tak się składa, że jej były szef w WDR, ARD, a przy tym współautor książki - Fritz Pleitgen był i jest członkiem założycielem (G) i członkiem jury... Hanns-Joachim-Friedrichs-Preis, przyznanej Dittert w 2004 r. - w roku wspólnie wydanej książki. Dzisiaj i Dittert, i Pleitgen są członkami jury tej nadmuchanej nagrody, a w "radzie doradczej" znajdziemy także syna Fritza - Frederika Pleitgena korespondenta globalistycznego CNN (znanego także jako #FAKENEWS). Syn otrzymał tę samą nagrodę w 2017 r. Z kolei w tym roku (2018) nagrodę Hanns-Joachim-Friedrichs-Preis "za całokształt" dostał członek założyciel - widoczny wyżej Fritz Pleitgen, a członkiem jury jest koleżanka z okładki - Annette Dittert. By uhonorować Pleitgena seniora planowane jest dodatkowo ustanowienie "Fritz Pleitgen Lecture" przy Hanns-Joachim-Friedrichs-Preis.
Ta nagroda to kpina, ale Fritz Pleitgen (ur.1938) to znana postać półświatka nie tylko "dziennikarskiego" w Niemczech, to on najprawdopodobniej sprawił, że Annette Dittert została odkurzona i po 15-letniej przerwie ponownie rzucona na Polskę, z zadaniem wytworzenia czarnej propagandy na temat Polski. Politycznie i medialnie udziela się on także dzisiaj:
Fritz Pleitgen od Annette Dittert:
- przeciwny tarczy antyrakietowej w Europie Środkowej
- przeciwny stacjonowaniu wojsk NATO i amerykańskich w Europie Środkowej i Wschodniej
- przeciwny sankcjom na Rosję
- przeciwny przyjęciu Gruzji i Ukrainy do NATO (w innym wywiadzie - nie ma nic przeciwko temu, żeby przyjąć Rosję do NATO i UE)
- popiera Schroedera we władzach Gazpromu, sam objąłby funkcję, gdyby mu zaproponowano
Listopad 2017 r., Pleitgen: Ich bin gegen Sanktionen und West-Truppen im Baltikum und Polen.
F. Pleitgen - od 1964 korespondent niemiecki przy EWG i NATO w Brukseli, korespondent w Paryżu, informował o wojnie na Cyprze 1964, wojnie sześciodniowej 1967. Od 1970 do 1977 r. korespondent w Moskwie, "pierwszy zachodni dziennikarz, który przeprowadził wywiad z Leonidem Breżniewem" - "miał bardzo dobre kontakty zarówno z władzami sowieckimi jak i [tzw.] dysydentami", później korespondent w Berlinie Wschodnim- "jego poprzednik Lothar Loewe, został wydalony z powodu jego bezczelnie antykomunistycznej sprawozdawczości, czego ARD nie obawiało się w przypadku Pleitgena", pracował tu przez 5 lat. W 1982 r. wysłany jako korespondent ARD do Waszyngtonu, gdzie był "narażony na krytykę z powodu antyamerykańskich podtekstów" ponieważ "był krytyczny wobec polityki prezydenta Ronalda Reagana". W 1987 przeniesiony z Waszyngtonu do Nowego Jorku, w 1988 wrócił do Niemiec i zajmował się zjednoczeniem Niemiec i rozpadem Związku Sowieckiego, później dyrektor WDR i ARD. Nie wspomina się o tym za często, kiedy występuje w roli eksperta od bieżącej polityki, nie ma też informacji o tym, w jego biogramie - Pleitgen od 2013 r. jest członkiem zarządu "Fundacji ThyssenKrupp" - największego udziałowca koncernu przemysłowego ThyssenKrupp (stal, II wojna światowa, niewolnictwo), opisywana jako tzw. mniejszość blokująca, z prawem wybierania członków rady nadzorczej koncernu. ThyssenKrupp zawarł np. w Rosji, w grudniu 2016 r. umowę na projekt o wartości 300 mln. euro i przebiera za kolejnymi. W 2013 r. po śmierci szfa fundacji, Pleitgen był wymieniany jako jego potencjalny następca. Przy okazji jego wystąpień medialnych i w biogramach nie wspomina się o zaangażowaniu w ThyssenKrupp a w ThyssenKrupp nie ma śladu po jego moskiewskich latach.
Pleitgen to także współautor zapomnianej (i zaginionej w spisach bibliotecznych) książki-albumu pt. "Związek Sowiecki", wydanego w 1982 r., akurat w czasie kiedy sowieci potrzebowali wsparcia.
Sowjetunion.
2017 r. - "To nie było twoje jedyne spotkanie z Breżniewem.
Fritz Pleitgen: W 1973 Breżniew przebywał w USA w prywatnej rezydencji Nixona w San Clemente. Poznał mnie, co nie było trudne - jestem bardzo wysoki i mam na imię Fritz, więc jestem uosobieniem niemieckości. Dlatego na mnie skinął [jasne, jasne], a Nixon myślał, że jestem towarzyszem wysokiego szczebla. Słuchał z zainteresowaniem naszej rosyjskiej rozmowy. Kiedy spytałem go po angielsku, był bardzo obrażony i odszedł".
Fritz Pleitgen po lewej i Breżniew w 1971 w Moskwie /fot. arch. Fritza Pleitgena/
