Święto Joanny D'Arc zostało ustanowione oficjalnym świętem - wraz z republikańskim dodatkiem i z nieuwzględnieniem świętości bohaterki w nazwie święta - w 1920 r., kilka tygodni po kanonizacji Joanny d'Arc, nosi nazwę - Fête nationale de Jeanne d'Arc et du patriotisme, jest ono obchodzone w drugą niedzielę maja, dla uczczenia wyzwolenia Orleanu przez armię francuską z Joanną d'Arc na czele. Święto w Kościele katolickim to 30 maja.
Hallerczycy wzięli udział w obchodach 18 maja 1919 r. w Paryżu. Nie było ono jeszcze ustawowo usankcjonowane, ale od kilku lat republika już nie zakazywała jego organizacji i nie rozpędzała uczestników, jak było na początku a zdarzało się i później.
W samo południe. Hallerczycy, w drodze przed pomnik (1900) Joanny d'Arc przed kościołem Świętego Augustyna (1871), na placu Świętego Augustyna, w VIII dzielnicy Paryża.
Zmierzają w to miejsce i tego dnia:
I przed pomnikiem (1874) Joanny d'Arc na placu Rivoli (od 1932 r. pl. Piramid) w I, Palais-Royal, dzielnicy Paryża:
Hallerczycy ci wnet dołączą do kolegów w Polsce.
"Joanna d'Arc została spopularyzowana przez manifestacje, organizowane dzięki Maurycemu Pujo, jednemu z założycieli monarchistycznej "Action Francaise". Największe manifestacje odbyły się w r. 1908, gdy niejaki Thalamas, publiczny oszczerca pamięci Joanny, otrzymał prawo wykładów w Sorbonie". ""kameloci ustanowili w roku 1909 obchód ku czci Joanny d'Arc, który przez trzy lata był zakazywany, odbywał się pod gradem ataków policji i gwardji narodowej (kameloci zarobili sobie dzięki temu obchodowi na 10.000 dni więzienia), lecz w roku 1912 został już dopuszczony, a dziś jest uznanem świętem narodowem".
Wolnomularz Amédée Thalamas, przyszyły minister oświaty w Indochinach, atakował kult i wyszydzał Joannę d'Arc w czasie pracy w jednym z liceów w 1904 r., pewnie w ramach kampanii antykatolickiej, będącej przygotowaniem do ustawy o "rozdziale Kościoła od państwa" (1905), został pogoniony, przeniesiono go do innego liceum. Tylko z tego był znany i to te "zasługi" sprawiły, że "bracia" wolnomularze przypomnieli sobie o nim i zaprosili do wykładania na Sorbonie w 1908 r., zapewne zbiegiem okoliczności był to okres przygotowań do beatyfikacji Joanny d'Arc, która nastąpi w 1909 r.
"Od roku 1919 nie tylko dzień 14 lipca jest narodowym świętem we Francji, ale również druga niedziela majowa, poświęcona uczczeniu świętej Joanny d'Arc. Jeszcze w roku 1908 zebrali kameloci królewscy z "Action Francaise" koło dziesięciu tysięcy dni aresztu i więzienia za manifestacje na cześć bohaterki narodowej, beatyfikowanej w r. 1909 i kanonizowanej w r. 1920. Było to istotnie wielkie zwycięstwo narodowych i tradycyjnych sił Francji, że założona i stale przez "cztery stany" (masonów, meteków [imigrantów], Żydów i protestantów), kierowana republika zgodziła się na oficjalne uroczyste oddawanie czci postaci, która zajęła miejsce w historii Francji przed rewolucją". ["cztery stany skonfederowane" - Charlesa Maurrasa, dążące do zniszczenia katolickiej Francji].
Kameloci królewscy (Camelots du Roi) - 110 rocznica powstania organizacji złożonej w głównej mierze z arystokratów i robotników, minęła 16 listopada 2018 r. - związani z monarchistyczną Akcją Francuską, zorganizowali protesty i własne wykłady na cześć Joanny d'Arc.
"Nie tylko więzienie Santé lecz także "passage au tabac" (bicie aresztowanego) przecierpiały dziesiątki wielbicieli narodowej bohaterki; prócz Pujo także inni założyciele "Action Francaise", Maurras i Daudet, zapoznali się wtedy z tym "passage au tabac".[określenie pochodzi od premii, w postaci paczki tytoniu, przyznawanej policjantom za uzyskanie zeznań lub rozpoznanie recydywisty. Na początku XX w. termin stał się synonimem brutalności republikańskiej policji, a obecnie opisuje się tak również grupowe bicie policjantów przez imigrantów w gettach V 5 republiki francuskiej].
Władze policyjne, inspirowane z góry, starały się przyćmiewać, albo nawet anulować manifestacje majowe, które oficjalnie nigdy nie przybrały tych rozmiarów, co "dzień 14 lipca", świętowany dopiero od roku 1880 (uchwalony na wniosek masona Raspaila i Żyda Naqueta) i mający zupełnie inne znaczenie, niż dzień uczczenia świętej, której dziełem politycznym było uznanie prawowitego monarchy i zjednoczenie Francuzów koło tronu pomazańca z Reims".
Wymieniony tu "brat" i ojciec święta rewolucji, obchodzonego 14 lipca, a przy tym autor wniosku, wzywającego do sprzedaży francuskich klejnotów koronnych, to Benjamin Raspail, syn karbonariusza (węglarza), należącego także do paryskiej loży Wielkiego Wschodu - Przyjaciele Prawdy, będącego jednocześnie rewolucyjnym "nieszczęśliwym kandydatem na prezydenta republiki w 1848 r.". Co do drugiej wymienionej postaci to kiedy uchwalano święto 14 lipca było dwóch Naquetów aktywnych w polityce - pochodzili z rodzin żydowskich z południa Francji - Gustave Naquet - wolnomularz, z wykształcenia chemik, prefekt Korsyki, mianowany przez naturalizowanego republikańskiego polityka i masona Leona Gambettę, kiedy Naquet musiał się czasowo "ewakuować" to do Belgii i Londynu; i brat Gustave Naqueta - Alfred Naquet - chemik, medyk, wolnomularz, polityk wywrotowy i rewolucyjny, opisywany także jako "socjalistyczny mistyk żydowski", skazywany za działalność wywrotową ("był częścią Rewolucyjnej Komuny Francuskich Robotników , tajnego stowarzyszenia, mającego na celu obalenie rządu cesarskiego); oraz za dostarczenie przepisu na produkcję materiału wybuchowego do produkcji bomb, później, po rewolucji 1870 r. deputowany i senator, opowiadał się za likwidacją państw narodowych, "rozdziałem Kościoła od państwa", "za wolną miłością", autor ustawy o rozwodach, wprowadzonej we Francji; wcześniej w 1869 r. po publikacji kolejnej wywrotowej książki atakującej fundamenty cywilizacji pt. "Religia, własność, rodzina", skazany ucieka do Hiszpanii (po latach, w 1890 do Londynu), a wraca przed wybuchem wojny z Prusami w 1870 r., zaangażowany w późniejszą rewolucję itd.]
