O prawdzie

JAN PAWEŁ II:

"Istotnie, nie wolno odwracać się od prawdy, zaprzestać jej głoszenia, ukrywać, nawet jeśli jest to prawda trudna, a jej wyjawienie wiąże się z wielkim bólem. "Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli" (J. 8,32) - oto jest nasze zadanie i zarazem nasze oparcie! W tej sprawie nie ma kompromisów ani oportunistycznego uciekania się do ludzkiej dyplomacji. Trzeba dać śwadectwo prawdzie, także za cenę przesladowań..."

W przededniu Niedzieli Miłosierdzia zastanawiam się nad tymi słowami, i coraz lepiej je rozumiem. I wiem, że pytanie: "Co to jest prawda" jest pytaniem wiodącym na manowce nie tylko logiki, ale i najgłębiej pojętej etyki.

Niedawno, zainspirowana przypomnianym przez kogoś w salonie wierszem Emily Dickinson o prawdzie, próbowałam go jak najwierniej przetłumaczyć - wciąż mam, nieśmiale, nadzieję, że Przechodzień, którego o to prosiłam, da pełniejsze przybliżenie do treści oryginału w swoim przekładzie), ale wpiszę tu i oryginał, i przekład -  zastanawiałam się, czy nie dać tłumaczenia Ludmiły Mariańskiej, ale mój przekład daje jeszcze inne "refleksy świetlne", ślizgając się po powierzchni przejrzystego tekstu.  

Myślę, że wiersz Emily wnosi nowy ton w wielogłosowe rozważania o prawdzie. Znajdujemy w nim ostrzeżenie przed porażającym blaskiem prawdy, silny imperatyw: "mów prawdę", ale i wskazanie, żeby prawdę glosić z wielką delikatnością, ukazując ją krok po kroku, nie uderzać prawdą, ale przekazywac ją w sposób dostosowany do ograniczonych zdolności percepcyjnych człowieka. Prawda ma wyzwalać, nie oślepiać.

EMILY DICKINSON: