Zapewne przewraca się w grobie Hemingway kiedy bloger z Generalnej Guberni tak lekce sobie waży dzieło jego życia. Nie dość że nieznany mu pewnie Norwid widnieje w stopce z małej to jeszcze pisze z perspektywy generała Franko a nie Świerczewskiego. Hemingway kręcący się wśród hiszpańskich sowieciarzy mógł użyć tylko jednego wzorca dla podkreślenia swojej idealistycznej postawy – anglikańskiego kaznodziei Johna Donne'a który pisał:
„Dlatego nigdy nie pytaj, komu bije dzwon; bije on tobie" (And therefore never send to know for whom the bell tolls; It tolls for thee).
Zmroziło mnie to jasne i jednoznaczne przesłanie. Tym bardziej że rewolucjoniści radzieccy z przedwojennej Hiszpanii przegrali z kretesem wojnę tak z katolicyzmem jak i tradycyjnym społeczeństwem półwyspu Iberyjskiego. Ta krwawa wojna domowa mimo dramatu całego narodu, mimo zniszczenia tysięcy sakralnych budynków katolickich, mimo wieszania setek księży i zakonnic przy głównych traktach miejskich, mimo lubieżnej profanacji miejsc kultu, gwałtu na oddanych Bogu – uniknęła jednego – udziału w 2 Wojnie Światowej. Właśnie okrucieństwa wojny domowej spowodowały to że Hiszpania nie zapłaciła daniny krwi która pochłonęła kilkadziesiąt milionów istnień na całym świecie. Okrucieństwo idealistów tak ambitnie opisywanych przez Hemingwaya było odtrutką na zaczadzenie czerwoną zarazą znacznej części Europy.
Zupełnie inaczej, rzekłbym niepoprawnie o hiszpańskiej wojnie domowej pisał wyborny autor, podobnie jak Hemingway korespondent wojenny i naoczny świadek wydarzeń - Warren H. Carroll w książce mało znanej i niedocenianej - „Ostatnia Krucjata. Hiszpania 1936”. Tam też czytelnik poznaje perspektywę antylewacką, antyliberalna a często też osób zupełnie obojętnych na wiarę ale sprzeciwiających się bezmyślnemu niszczeniu kultury narodowej i mordowaniu ludzi. Jako że dla czerwonej zarazy ludzie to osobniki rewolucja republikańska mordowała swoich przeciwników jak zwierzęta. Wszystko co symbolizowało tradycyjne społeczeństwo terrorem i mordem na masową skalę poddawane było sowietyzacji. Generał Franko choć daleki od katolickich ideałów stanął po stronie Narodu Hiszpańskiego przerażony poczynaniami radzieckiej międzynarodówki. Dziś ten mąż stanu przedstawiany jest przez zlewaczałą Europę jako bandzior i paskudny dyktator. Opluwany też we własnej ojczyźnie rugowany jest z kart historii i miejsc publicznych. Takich doczekaliśmy czasów.
Generał Franko nie tylko zakończył wojnę domową ale i nie dał się uwieść Hitlerowi. Uniknął dla swojej ojczyzny losu dzisiejszej Wenezueli, losu dwudziestowiecznego ZSRR i za to dzisiejsze władze Hiszpanii go nienawidzą.
Nie inaczej jest z Katedrą Notre Dame, symbolem Francji, symbolem Królestwa Francuskiego które na mapie Europy trwało przez wieki. Choć protestanci nie zgodzą się z maryjnym symbolem państwowości francuskiej muszą uznać historyczną wartość tej budowli. To ta katedra była punktem odniesienia drogowskazów od średniowiecznych krucjat począwszy. Tam koronowano francuskich monarchów. Tam bije dzwon, dzwon Paryża, dzwon Francji.
Tylko komu bije dzwon – tego nie wiem.
Czyżby paryscy katolicy przerażeni symboliką płonącej katedry którą odwiedzało co roku 14 milionów turystów dostrzegli znak czasu? Dobiega bowiem końca europejska profanacja wszystkiego co święte dla Chrześcijan od Biblii począwszy na zgromadzeniu wiernych skończywszy. Ateistyczni księża, pastorzy, śluby sodomitów przed ukrzyżowanym, tańce księży z szamanami, jawne kwestionowanie prawd wiary, moralności chrześcijańskiej, dekalogu to wszystko znaki czasu. Katedralny dzwon obwieszcza jedynie że idzie nowe, multi, wyremontowane przez Makarona z nowymi ołtarzami, bankowymi i faryzejskimi – ot co.
Dlatego ważne jest aby zachować choć drobinę wiary jaką mamy, aby gdy zabije dzwon ze spokojem oddać ducha.
0 https://www.cda.pl/video/98218255 Komu bije dzwon (1943) napisy PL
