To nam, spod dłoni wyrósł wielki chłam

To My! To nam,

Spod dłoni wyrósł wielki chłam.

Także, spod naszej ręki,

Wypływa rzeka udręki.

Ileż – tego – spod naszej dłoni,

Przed mianem chłamu się obroni?

– Iluż to, z rodu piastowskiego

Żyje kosztem pracy rodaka swego?

 

Nie jeden, umysł swój wytęża

W poszukiwaniu czarciego oręża

I sposobu jego wykorzystywania,

Do, bezkarnego chuciom folgowania.

Diabelskiego używają wspierania,

Do swych ziomków zniewalania.

Zadajmy se pytanie:

Czy to – wokół nas – się nadaje,

Przez nas, do zaakceptowania

I Demokracją nazwania?

 

– Ta, wokół podłość wszelaka

Za łeb wodzi, najczęściej zwyklaka.

A ci co przy władzy siedzą

Udają, że o niczym nie wiedzą.

Słodką minę, do złej gry przybierają,

Lecz wciąż nowych ciężarów dokładają.

Ta – od prawa – Trzecia Władza,

Trzęsącym trzosem dogadza.

Nawet Polski Najwyższy Sąd

Okrywa togą, mamoną śmierdzący kąt.

 

Tak mi się – Moi Drodzy – wydaje,

Że im/nam rozumu nie staje.

Bo gdyby, Polacy rozum mieli

To by 123 lata, w niewoli, nie jęczeli.

Górotworem polskiej niedoli

Jest pycha i folgowanie swawoli.

W niej zawiść nam towarzyszką.

Ta znowu – niezgody – stygmatyczką.

Jak obłudę i hipokryzję dołożymy,

– Bez lustra, swe oblicze ujrzmy.

 

Pogardliwe słabszego traktowanie

I nim się wysługiwanie,

Rozwarstwieniem społecznym skutkuje.

A w nim już smak niezgody się czuje.

Ta z kolei wywołuje niestrawności

W organizmie każdej społeczności.

Zazwyczaj kończy się to wzdęciami.

– Bywa i całego organizmu zatruciami.

Wówczas „medycy” interweniują

Którzy nieraz „upuszczenie krwi” zaaplikują.

 

Wniosek z tego jest jedyny:

Pozbyć się niestrawności przyczyny.

– Może mi nikt nie zaprzeczy

I nie uzna – za gadanie od rzeczy,

Gdy powiem: pozbędziemy się przyczyny

Jak krzywdę z jadłospisu wyrzucimy.

Do tego, czy się komuś podoba, czy nie,

Prosto z mostu powiem że:

– Bez wzajemnego się szanowania,

Nie pozbędziemy się krwi upuszczania.