Jak to u mnie ostatnio - notek mi się nie chce pisać i "trolluję" sobie - to mądrze, to głupio - pod cudzymi publikacjami. Czasem zdarza się, że piszę jakiś szerszy komentarz, klikam "zapisz" i wyskakuje szlaban.
Tak dziś się stało pod notką Eski o „różańcowej odsłonie” konfliktu między panami Ziobrą a Dudą.
Najpierw zastrzeżenie - różne aspekty politycznego boksu między ministrem a prezydentem niewiele mnie obchodzą, a sam polityczny „ekskrementalny cielec” konfliktu, czyli tzw. reforma sądownictwa tym bardziej, bo obaj panowie są dla mnie - po równi – psujami, a nie reformatorami.
Drgnąłem, bo Eska w swojej notce poruszyła – jako kontekst ostatniej odsłony starcia Duda vs Ziobro – problem „religijności publicznej”, rozumianej jako przywara naszego życia politycznego.
Oto co jej napisałem:
„Trochę mnie ubodło, jak rozsądne skądinąd rozważania o "publicznej" religijności, splotła Pani z wątkiem stosunku dwu polityków do Jarosława Kaczyńskiego. Trąci to sakralizacją polityki i i jej demiurgów. [Wyjaśniam - Eska sugeruje, że po 2010 roku Duda był bardziej lojalny wobec Kaczyńskiego niż Ziobro, zatem jest bliższy „prawdy objawionej”]
Co zaś do "strefy modlitwy" w przestrzeni publicznej [Eska trąciła ten temat]:
Modlitwa jest rozmową człowieka z Bogiem - jako taka nie musi być związana z jakimkolwiek fizycznie wyznaczonym miejscem, a Nowy Testament wskazuje raczej miejsca osobne:
"Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie."
Oczywiście wraz z powstaniem instytucjonalnych kościołów ukształtowały się obrzędy religijne, praktykowane przede wszystkich w świątyniach, ale też w miejscach otwartych, o lokalnej symbolice religijnej, wskazanych jakimś ważnym dla tradycji wyznaniowej artefaktem. Są to tradycyjne miejsca modlitwy.
Mamy też zwyczaj wplatania elementów ceremoniału religijnego do publicznych obchodów jakiegoś wydarzenia spoza sfery stricte religijnej - ale "to inna para kaloszy".
Administracyjne wyznaczanie przez organy władzy świeckiej jakiś ad hoc powołanych "stref modlitwy" jest wkraczaniem państwa w sferę religii, a w obecnej sytuacji także politycznym zawłaszczaniem tej sfery dla doraźnych korzyści (niektórych przedstawicieli) obozu władzy.
W takim ujęciu "strefy modlitwy" są miejscem eksploatacji uczuć religijnych do celów politycznych.
Politycy przekraczają w tej eksploatacji granice przyzwoitości karygodnie - a już ostatnie rozważania pana Ziobro o łasce Ducha Świętego dla pana Dudy wkraczają w sferę bluźnierstwa i są w najwyższym stopniu naganne nie tyle z politycznego, ale religijnego punktu widzenia.
Podjęte przez pana Ziobro próby osądzania w jakim stopniu tych łask doznaje pan Duda i próby szafowania nimi - w moim przeświadczeniu - powinny spotkać się ze zdecydowaną reakcją ze strony duszpasterza jego diecezji.”
Tyle napisałem pod notką Eski. Tutaj jeszcze przytoczę -za notką redakcji Salonu – słowa Ziobry, które mnie tak zgniewały:
„Pan prezydent często odwołuje się do duchowości. Istotą działania Ducha Świętego jest prawda; to po pierwsze, a po drugie - mądrość. Jak ktoś w sposób tak oczywisty przeczy prawdzie i faktom, to trochę błądzi, zdaje się. To nie jest z natchnienia akurat tej duchowości, która jest nam bliska.”
Powiem wprost – nie spotkałem się dotąd z tak parszywym nadużyciem interpretacyjnym jednego z najistotniejszych dogmatów chrześcijaństwa, nadużyciem godzącym wprost w duchowość innego chrześcijanina, uzurpacją osądu należącego tylko do Boga.
Nie wiem kogo miał na myśli myśli Ziobro, wyrokując o „duchowości, która jest nam bliska”, z kim zawarł w tej sprawie pakt ostateczny. Jedno słowo przebiega mi tylko myśli – apage...
